ඇවිදගන්න බැරිතරං අමාරු වුන මාව එකපාරටම කොළඹ private hospital එකකට අරන් යන්න අපේ ගෙදර මිනිස්සු තීරණය කලේ අන්තිම මොහොතෙවත් මගෙ ජීවිතේ බේරගන්න තියෙන මොකක්දෝ හේතුවකට වෙන්න ඇති. ඒ වෙද්දි හම්බකරපු සේරම මගෙ ලෙඩේට කාලයක් තිස්සෙ වියදම් කරපු මගෙ වයිෆ්ටත් ඒ දේවල් කරන්න තරං සල්ලියක් මං ඉතුරු කරල තිබුනෙ නෑ.
කොහොමහරි ඒ hospital එකේ lift එකෙන් මාව උඩට අරන් ගියෙත් ඇඳක දාගෙන. ඒ තරම්ම මං දුර්වල වෙලා හිටියෙ. ඇස්දෙකත් ලාවට බොඳවෙලා පෙනුනු අන්තිම කාලෙ එයාව දැක්කට දැන් ඒ මූණෙ හිනාව නැතිවෙලා ඇති කියල හිතුනත් එහෙම වෙන්න ඕන නෑ කියල තමයි හිත හැමවෙලේම කිව්වෙ. එයාව දවසක කොළඹ එක්කන් ඇවිත් ඇවිදින්න එක්කන් යන්න හිටපු මට එයාව එක්කන් එන්න වුනේ ලෙඩ ඇඳක දිගාවෙලා. ඒක මහ කාළකණ්නි හැඟීමක්.
ඒ වෙද්දි doctorsලා මාව ඇතිවෙන්න චෙක් කරල කරන්න පුලුවන් ගොඩක් දේවල් කරල තිබුනෙ. හැමදේම කරල හැමෝම කාමරෙන් ගියාට පස්සෙ මායි එයයි විතරක් ඒ මැෂින් වල බීප් හඬත් එක්ක තනිවුනා.
දෙන්නට දෙන්න මුකුත් නොකිය විනාඩි ගානක් නිහඬ බව එයාගෙ දුක වැඩි කරනව කියල මට තේරුණා.
"මේ.. මොකද කල්පනා කරන්නෙ. මේ ජනේලෙ රෙද්ද පොඩ්ඩක් ඈත් කරනවද?"
මගෙ ඔලුව පැත්තට වෙන්න තිබුන ජනේලෙන්වත් එළියක් ආවොත් මට යංතං හරි ඒ මූණ ආයෙත් බලාගන්න පුලුවන් වෙයි කියල හිතල මං කිව්වා. මගෙ ඇස් හොඳටම දුර්වලයි. ඒත් සැරින් සැරේ යංතමට වගේ ඡායාවන් පේනව. ඒක නිකං බොළඳ ආසාවක් වගේ හිතුනට ඒ මූණ දැකගන්න ඇත්තටම මට ලොකු වුවමනාවක් තිබුන. ඒත් ඒ දුක් විඳින මූණ බලන්නවත් නැති වුනේ මගේ වෙලාවට වෙන්න ඇති.
එයා නැඟිටල ජනේලෙ රෙද්ද ඈත් කලා.
"ඔයාට මතකද මං දවසක් කිව්වා ඔයාව කොළඹ එක්කන් එනව කියල. ඇවිදින්න.."
ටිකක් වෙලා නිහඬව හිටපු එයාගෙ වෙව්ලන කටහඬින්,
"ඔව්.. මට මතකයි" කිව්වෙ මුකුත් නොකිය බැරිකමට වෙන්නැති.
"බලන්න ඔතනින් එළියෙ. ඔයාට මොනවද පේන්නෙ"
ටිකක් වෙලා බලන් හිටියත් එයා මුකුත් කිව්වෙ නෑ.
"ආ.. නෙළුම් කුලුන පේනවද"
අහද්දි එයා,
"ඔව්. ඈතින් පේනව. ලස්සනයි ඒක.."
කිව්වෙ එයා මීට කලින් ඒක දැකල නැති නිසා වෙන්නැති.
"එතකොට.. තව ඇදවෙච්ච... බිල්ඩින් එකක්.. තියෙනවද? එකක් අනිත් එකට හේත්තු වෙලා තියෙන"
මං අමාරුවෙන් කිව්ව.
ටිකක් වෙලා ගියා. එයා හොයනව ඇති. පව්.. කලින් ඇවිත් නෑනෙ.
"ආ.. තියෙනව. ඒකත් ඈතින් පේන්නෙ.."
"ආ ඔව් ටිකක් දුර තමයි.. වැවක් වගේ එකක් තියෙනව පේනවද"
"ආ.. කොයි හරියෙද"
"නෙලුම් කුලුන... කිට්ටුවම තමයි.. ආ ඒකෙ... බෝට්ටු... පදිනවත් ඇති... බලන්න.."
මං අමාරුවෙන් නවත්ත නවත්ත කියද්දි එයාට හොයාගන්න පුලුවන්ද මංදා. ඒක එයා දකින්නම ඕන එකක්. උඩින් පේද්දි තව ලස්සන ඇති.
"පේනව.. ඒක ලස්සනයි"
"මං ඔයාව.. එක්කං ගිහිං.. බෝට්ටු පදින්නත් හිතාගෙන හිටියෙ"
"දැන් ඉතිං දැක්කනෙ.. Thank you.."
"අයියෝ.. තව.. කොච්චර.. දේවල් තියෙනවද.. පෙන්නන්න.."
"කමක් නෑ මේ ටික ඇති"
"ගෝල් ෆේස් එක.... ගංගාරාමේ පංසල... විහාරමහදේවි.. පාක් එක හැමතැනම යන්න තිබුන"
එක පාරම මට කැස්සක් ආව. එයා බය වෙලා මගෙ ලඟට ඇවිත් මාව අල්ලගත්ත.
මට දැනුන මගෙ නහයෙන් මොනව හරි බේරෙනව වගේ. කැනෝල එක ගහල නිසා මගෙ අත හොලවන්න බෑ. එයා කෑ ගහල nurseට කතා කලා. Nurse doctorට කතා කලේ මාව දැකල බය වෙලා වෙන්නෝන.
මගේ ඇඟ කලින්ට වඩා ටිකක් හීතල වෙලා වගේ දැනුන. තව කීප දෙනෙක් මගෙ පැත්තට දුවන් එනව මං දැක්ක. එයා අඬන සද්දෙත් ඒ අතරින් මට ඇහුනා. එයා හිතනව ඇති මං මැරෙයි කියල. මං අමාරුවෙන් ඇස් ඇරල බලද්දි මට බොඳ වෙලා වගේ මගෙ වටේ අයව පෙනුන. ඒ අය මගෙ ඇඳට එහා පැත්තෙක් රෝද ඇඳක් තියල ඒකට මාව උස්සල තිබ්බා.
මාව තල්ලුකරගෙන යද්දි මම බෙල්ල හරවල අර ජනේලෙන් එළිය බැලුවෙ නිකමට වගේ..
මොකක්... එතන..
නෑ.. එහෙම වෙන්නෙ කොහොමද? ඔයා..
ජනේලෙන් එහා පැත්තෙ තනිකරම මහ බිල්ඩිමකින් වැහිලා තිබුනෙ.
එයා ඒව බොරුවටද කිව්වෙ. අනේ දෙයියනේ.. ඇයි ඒ..
මුකුත් කියන්න වුනේ නෑ.. ඇඳේ තියල තල්ලුකරන් යන මං දිහා කඳුලු පිරිච්ච ඇස් වලින් එයා බලං හිටිය...
මට සමාවෙන්න..
මං කට හොලවපු විදියෙන් එයාට තේරෙන්න ඇති..
The end
