පරණ හිංදි ආතල්..

මේ ලඟදි ඉඳං මං යූ ටියුබ් එකේ මෙන්න මේ පරණ සිංදු අහන්න ගත්තා. ඒවා තාමත් රහයි. ඇත්තටම අහං ඉන්න ආසයි. ඒ කාලෙට ඒ මතකෙට යනව විතරක් නෙවෙයි හරිම අමුතු හැඟීමක් එක්ක ඒ ෆිල්ම් වල සිද්දි පවා මතක් වෙනව. ඒක මරු. 

මේ කියන්නෙ ඒ සිංදු ගැන නෙවෙයි ඒ සිංදු වල විෂුවල් මතකද. හිනා කාලා මැරෙනව. සාජන්, දිල් වලින් පටන් අරන් රිතික්ලගෙ කාලෙ පටන්ගන්නකල්ම තිබුනු සිංදු වල උං නටන විදි දැක්කම "හත්තිලව්වේ අරූට මක්වෙලාද" හිතෙනව.

සමහර ඒවයෙ තියෙන ස්ටෙප්ස් ඇත්තටම හදපු උං හොයං ගිහිං මොන මඟුලක්ද බං අරූට අර කරන්න දුන්නෙ කියල අහන්න හිතෙනව. සමහර ඒවයෙ ෂාරුක් උඩටයි යටටයි හුලං ගහනව. තව සමහර ඒවයෙ සල්මන් රබර් වතු දිගෙ මුනිං අතට බඩගගෙන සුපර් මෑන් වගේ එනව. ගස්වල එල්ලිලා ඔලුව පහලට දාං මොකක්ද එකක් කරනව. බෙලි දික් කර කර, අතපය කොර කරගෙන දාන සමහර ඩාන්ස් වලට සිංදුවත් අමතක වෙනව.

සමහර සිංදු වල සල්මන් කරන දේවල් දැක්කම හිතාගන්න බෑ මූ කවද මානසික රෝහලකින් පැන්න එකෙක්ද කියල. දැනුත් කියල උගෙ ඩාන්ස් වල මහලොකු වර්ධනයක් වෙලා නෑ තමයි. ඒත් අරවයෙ මේ යකා නටන්න හෙන ට්‍රයි එකක් දෙනව. ඒනිසාද මංද අමරදේවගෙ සිංදුවක් නිහාල් නෙල්සන් කියනව වගේ වෙලා තියෙන්නෙ. බැරිනං නිකං ඉන්න එපැයි. ඒ තරං අප්පිරියයි.

අක්ෂේ ගත්තොත් මාෂල් ආට් ඉගෙනගෙන ඒ ඉන්ඩස්ට්‍රි එකේ වෙනම විදියක නමක් හදාගත්ත නලුවෙක්නෙ. හැබැයි වැඩේ තියෙන්නෙ ඌ නටන්නෙත් ගහගන්නව වගේ. අපිට කෑගැස්සෙනව. දැන් ගෑණිට පාරක් වැදිල විසිවෙයි කියල හිතෙනව අතපය උස්සද්දි. අපිටත් බය හිතෙනව බලං ඉද්දි.

අමීර් වුනත් දැන් මේ ජෙන්ට වගේ හිටියට. ඒකාලෙ පත ෂර්ට් එකක් ඇඳන් බඩ උඩිං කලිසම ඇඳගෙන නටනව කියල එකක් කරනව දැක්කම අපිට ඇඬෙනව. 

අමීර්ගෙ විතරක් නෙවෙයි හැමඑකාම එකයි. යකෝ ඒ ඇඳුං. ආයි කිසි හිරිකිතයක් නැතුව කෙල්ලවත් ඒ අස්සට බැස්සුවෑකි ඇඟේ ගෑවෙන්නැතිවෙන්න. ඒ තරං සයිස්. කෙල්ලංගෙ ස්ටෙප්ස් ගැන කතා කරන්නම දෙයක් නෑ. දේකාහේ පෙහෙලේ බාර් එකේ එහෙම මධුරිට දීලා තියෙනව ඉල ඇදෙන ෂේක් ටිකක්. බලං ඉද්දි අපේ ඉල ඇදෙනව හිනාවෙලා. කරිෂ්මා, ජුහී, රවීනාල කියල කිසි වෙනසක් නෑ නටනව ආයි නැටිල්ලක් පණ එපා කියල.

නලුවන්ගෙන් වුනත් සායිෆ්, සංජේ, නානා පටේකාර්, අනිල් කපූර්, ගෝවින්දා, අජේ වගේ හැම එකෙක්ම අපරාදෙ කියන්න බෑ පුදුම දක්ෂ විදියට නටල තියෙනව දැන් දැක්කම ටිවී පොලොවෙ ගහන්න හිතෙන්න. මට තියෙන ප්‍රශ්ණෙ අපි ඒ කාලෙ මේව කොහොම දරාගෙන බැලුවද කියල. දැන්නෙ ඒවගෙ කැත පේන්නෙ. අනේ මංදා. අපිත් එච්චර ගොංවෙලා හිටියද කියල හිතෙනව. 

ඔය ස්ක්‍රීන් ෂොට් දාලා තියෙන්නෙ එහෙම සිංදු කීපයක සුපිරි ස්ටෙප්ස්. ලඟපාතක කවුරුවත් නැති වෙලාවක ඔය දාලා තියෙන නම්ටික නිකමට යූ ටියුබ් search කරල බලන්න. පට්ට.. ඇත්තටම ඒ සිංදු වල නියම ආතල් එක ගන්න ඕනනං ඒ වීඩියෝ එක්ක ඒ සිංදු අහන්නෙපා. සිංදුව අමතකම කරල වීඩියෝ එක බලන්න. ඒක වෙනම ආතල් එකක්.

#hindi #ආතල් #oldhits #පව්බං #songs #dance

බීම..

 

බොන්න කලිං.. 👨🏻‍💼 Gentlemen mode

මචං අදනං කලින් පටන් ගන්නෝනි. 5ටවත් හරි. වැඩ සේරම සටපට ගාලා ඉවර කරල. කලින් පටන් අරන් කලින් ඉවර කරමු. රෑ වෙන්න බෑ මචං. 6 වෙද්ද බැබලි බැබලි ඉන්න ඕන මචං. බයිට් පැකට් එකයි බිත්තර ඔම්ලට් එකයි ඇතිනෙ. හතරදෙනත් එක්ක එක බෝතලයක් ගැහුව. 7 බස් එකේ ගෙදර ගියා. සිංදු කිය කිය නට නටා රෑ වෙන්න බෑ මචං. ෂේප් එකේ ගැහුවා ගෙදර ගියා. මරුනෙ බං. කාටවත් කරදරයක් නෑ. සල්ලිත් ඉතුරුයි.. එල..

ටිකක් බිව්වම.. 🦸🏻‍♂️ Superhero mode

කොහෙද මචං උඹලත් එක්ක බෑනෙ. 5ට කිව්වට 7යිනෙ පටංගද්දිම. මූ ආවෙ 8ටත් කිට්ටු කරල. අවුලක් නෑ. හැමදාම බොන්නෑනෙ. බොනඑක හොඳට බොන්නෝනි. දෙවනි බෝතලෙත් තව ටිකයිනෙ. අවුලක් නෑ තව භාගයක් ගේමු. මදිනෙ බං. සිංදුවක් කිව්වෙත් නෑනෙ හරියට. ආතල් එකක් දාලම යං. ත්‍රීවිල් එකකම යමං. හැමදාම නෙවෙයිනෙ බං. BBQ චිකන් එකකුත් ගෙනෙං. සල්ලි එකතු කරපං. ආ මේක ගනිං. උඹල ඉතිං බොක්කෙ සෙට් එකනෙ මචං. ආයි ඉතිං බොනඑක අතදිගෑරල බොන්නෝනි. මචං තව සුපිරි නම්බරයක් අල්ලපං කලිං වගේ..

පහුවදා... 🧟‍♂️ Zombie mode

අප්පා බං.. මොකක්ද බං ඒ ජරාව. තාම කැරකෙනව යකෝ. තෝ තමයි පරක්කුත් වෙලා. තව භාග තුනක්ද හතරක්ද ඉවරයි. ආයිනං මාස දෙක තුනකට බොන්නෑ මචං. මං හිතන්නෙ මට 3000ක් විතර ගියා. ගෙදරට යද්දි කීයද මංද බං. එහෙම්ම ඇඳං වැඩට ආව. ගිය විදියක් ආව විදියක් මුකුත් දන්නෑ. තොපි ආයිනං මට කතා කරන්න එපා. මල ජරාව බොන්න. ඩෙක්ස්ට්‍රෝස් එකකුත් ගැහුව. ඒත් අවුල් තැඹිලි ගෙඩියක්වත් බොන්නෝනි.. පාප මිත්‍රයො ආශ්‍රය කරනවට අපිට ගහන්නෝනි. මොනාද බං අර කිව්ව සිංදු. චිඃ විතරක් කටේ තියන්න බෑ. ආයිනං බොන්නෑ තොපිලත් එක්ක..

Moral 🤔🤔

අරක්කු වලින් මුදලේ වටිනාකම, කාලයේ වේගය, යාලුවන්ගේ ස්වරූපය, ගෙදරට ඇති බිය, සංගීත රසාස්වාදය ආදිය ගැන හැඟීම් මුලුමනින්ම කනපිට පෙරලයි.

ඓතිහාසික ලංකා සංචාරක දූපත 😳

 

අනුරාධපුරේ පොළොන්නරුවෙ ආපු හැම වෙලාවකම මට හිතුනු දෙයක් තමයි මිනිස්සු මේ දේවල් තනිකරම වැරදියට අල්ලගෙනද මන්ද කියල. මේ අටමස්ථාන, පුදබිම්, සංස්කෘතික වටිනාකම් දීලා මේ ප්‍රදේශ හදපු ඇත්ත හේතු යට ගහල එක එක්කෙනාගෙ දේශපාලනික අරමුණු වෙනුවෙන් යොදාගෙන කියල.

නිකමට හිතුවොත් මේ අනුරාධපුරේ කියන්නෙ ඒකාලෙ තනිකරම අර සිංගප්පූරුවෙ සෙන්තෝසා අයිලන්ඩ් වගේ සංචාරක පුරවරයක් කියල. තැන් තැන් වල ඉදිකරල තියෙන මේ චෛත්‍ය, පොකුණු, වැව්, ගොඩනැඟිලි වගේ දේවල් වල තිබිල තියෙන්නෙ එක එක ඇක්ටිවිටීස්. ඒව වෙන වෙනම ඇට්‍රෑක්ටිව් ඉවෙන්ට් තිබුනු අමුතු තැන්. අපි මේ සුදු ඇඳගෙන, මල් තිය තිය, වැඳ වැඳ යන්නෙ ඉස්සර ලෝකෙ වටේ මිනිස්සු සතියක් දෙකක් අරන් ඇවිත් නතර වෙවී, කාලා, බීලා, නාලා හෙනම රිලැක්ස් වෙච්ච සිරාම ඇඩ්වෙන්ච' පැරඩයිස් එකක නෂ්ටාවශේෂ උඩ වෙන්න බැරිද.

අපි ඔය රෙදි වටේ ඔත ඔත පුද පූජා පවත්වන අභයගිරිය, රුවන්වැලිසෑය, ථූපාරාමය වගේ චෛත්‍ය කියන්නෙ ඊජිප්තුවෙ පිරමීඩ වගේ අමුතු නිර්මාණ වෙන්න බැරිද. ඒව ඇතුලෙ වෙනම අමුතු අමුතු අත්දැකීම් ගන්න මොනවහරි තාක්ෂණික භාවිතාවක් තිබුන වෙන්න පුලුවන්. සෙන්තෝසා වල යුනිවසල් ස්ටුඩියෝ එක වගේ. වැව්, කුට්ටම් පොකුණ, සත්මහල් ප්‍රාසාද, වටදාගෙවල්, මාළිගා, සීගිරිය කියල දැන් හඳුන්වන තැන් මේ යෝධ සංචාරක භූමියේ මේන් ඇට්‍රෑක්ෂන් පොයින්ට්ස් වෙන්න බැරිද. පස්සෙ කාලෙක මේව මැද්දෙ බුදුපිළිම තිබ්බ වෙන්නත් පුලුවන්නෙ.

එතකොට මේවා අපේ රටේම අය හැදුව වෙන්නත් ඕන නෑ. කවුරුහරි අපිව පාලනය කරපු පිරිසක් අතින් ඉතාම තාක්ෂණිකව වගේම හරිම කලාත්මකව කරපු ප්‍රොජෙක්ට් එකක් වෙන්න පුලුවන්. එහෙම හිතුවොත් අපේ රට ඒ කාලේ ලෝකෙම මාර ආකර්ශණිය රටක් කියන එක වගේම, දැන් චීන්නු නැතුව පාරකට තාර දාගන්නවත් බැරි අය කොහොමද එහෙම ඒව කලේ කියන එකත් සාධාරණීයකරණය වෙනව.

කොහොමවුනත් ඒ කාලේ මේ සිරා සිද්ධි අත්දැකපු එකෙක් (ටයිම් ට්‍රැවල් කරල හරි) බැරිවෙලාවත් මේ කාලේ අනුරාධපුර පොළොන්නරුව වගේ පැති වල නිකමටවත් ආවොත් "යකෝ අපේ 10D ස්ටා' ගේට් යුනිට්ස් වටේ රෙදි ඔත ඔත, ඩයිනෝ ඇරීනා වල හඳුන්කූරු පත්තු කර කර, වෝට' ඇඩ්වෙන්ච' ඒරියා වල බාල්දි වලින් නනා, ම'කරි එයාක්‍රාෆ්ට් යාඩ් වල මල් තිය තිය දණගහගෙන මේ යක්කු මොන මඟුලක් කරනවද දන්නෑ" කියල පු#$0 හිනාවෙයිනේ.

මෙහි ඇති නම් ගම් සියල්ලම මනඃකල්පිත බව කරුණාවෙන් සලකන්න..

දෙමළ රට..

 

අපි දෙමළ මිනිස්සුන්ට බය ඇයි. මුස්ලිම් උං ගම් අල්ලන්න හදනව වගේ එකක් හිතෙන්නෙ ඇයි. ඇත්තටම එහෙම එකක් තියෙනවද?

ඇත්තටම දෙමළ මිනිස්සුන්ට වෙනම පැත්තක් නැද්ද. එතකොට ඇයි මේ අපි උන්ට වෙනම රටක් දෙන්න බෑ කියල එක්ක වෛර බැඳගෙන මරාගන්න හදන්නෙ. ඇත්තටම උං ඉන්නෙ වෙනම රටක වගේ තමයි. කතා කරන්නෙ වෙනම භාෂාවක්, අධ්‍යාපනය වෙනස්, දේශපාලන අධිකාරිය වෙනස්, කෑමජාති වෙනස්, පහසුකම් වෙනස්. එකම දේ නීතිය එකයි. ඒක තිබුනම ඇති. යාපනේ එකෙක් කියල මිනිහෙක් මරල පාඩුවෙ ඉන්න බෑ. ඌ දෙමළ කියල නීතියෙන් ගැලවෙන්න බෑ. සමහර උං ගැලවෙනවත් ඇති , එහෙම දේවල් ඉතිං උතුරෙ නෙවෙයි සිංහල පලාත් වලත් වෙනව. ඒක ජාතියෙ ප්‍රශ්ණයක් නෙවෙයි. නීතියෙ ප්‍රශ්ණයක්.

පොඩ්ඩක් හිතුවොත් දෙමළ උං ඉන්නෙ උංටම වෙන් කරපු පැත්තක. මුස්ලිම් උනුත් එහෙමයි. දැන් සරලවම කිව්වොත් ඉලංගෙයි තමිල් අරසු කච්චි කියල වචනයක් උඹල අහන්නෙත් ඡන්දයක් ආවොත්නෙ. එහෙම පක්ෂයක් තියා ලකුණක්වත් අපි දන්නෑ. එතකොට උං ඉන්නෙ වෙනම නෙවෙයිද. තව හිතුවොත්, උං ඉන්න ගම් වල නම් මොනාද. කංකසන්තුරේ, වව්නියා, චෙංකලඩි, කිලිනොච්චි, පුදුකුඩුඉරුප්පු. මොනාද මේ නං. තනිකරම දෙමළනෙ. අපිට කියවන්නවත් බෑනෙ. කෝ උඹල කියන තනි සිංහල රට. එහෙනං එහෙ ගමුත් තල්ගස්ලන්ද, ඇතාවැටුනු වැව, අනඳමෙත්පුර, ජයතොට, හෙට්ටිමුල්ල වගේ අපිටත් තේරෙන නම් තියෙන්න එපැයි.

මේ සේරම තනිකර බොරුවක් මචං. තනිකරම දේශපාලනික නාට්ටියක්. දැන් හිතපං. අපිට ඇයි එහෙම වෙනම ආගමක ජාතියක මිනිස්සු ටිකක් ඉන්න එක අවුල්, අපේ රටේ අපිට නිදහසක් නැති වෙනව වගේ එකක් හදල තියෙන්නෙ. උං ඉන්නෙ උංගෙ පලාත් වල. අපි මෙහෙ. අපිට මොකක්ද දැන් නිදහසට තියෙන බාධාව.

අපිට ගිහිං යාපනේ අපේ ගමේ වගේ සද්ද දාලා, දඟලලා, පාරෙ යන කෙල්ලෙක්ට හූ කියල, කඩවල් වල මුදලාලිලට, මිනිස්සුන්ට සද්ද දාන්න බෑ. දැම්මොත් කන්න වෙනව. ඉතිං යකෝ යාපනේ යන්න ඕන නෑ අල්ලපු ගමට ගිහිං ඔයටික කරල බලපං. කන්න වෙන්නෙ නැව් ගුටි. ඒකට මුස්ලිම් දෙමල සිංහල කියල එකක් නෑ ඒව කලොත් කාට කොහෙ වුනත් කන්න වෙනව. නැත්තං අපි අපේ ආතල් එකක් අරන් වටේ පිටේ උන්ට කරදයක් නැතුව රටේ කොහෙ ගියත් උං නිකං ඇවිත් අපිට "ආ මල්ලී.. ට්‍රිප් යනව නේ.. උඹලෑ අ@$#&... දෙන්නෙ කුඩු වෙන්න. දැනගනිං.. නිකං මැරුං නොකා H#&%€ නැතුව පලයව් යන්න" කියල එලවගන්නෑ. මොකද උන්ට පිස්සු හැදිලයැ.

ඒවා තනිකරම අපිට ඇතිකරපු මනස්ගාත. ඒවා තිබුනාම මේ රටේ මිනිස්සු රවට්ටන්න ලේසියි. යුද්ධෙ වුනත් තනිකරම දේශපාලන වුවමනාවන් නිසා ඇතිකරල, කොටවලා කෙලෝගත්ත මිසක් අපි අපිට ඇතිවෙච්ච ප්‍රශ්ණ, අවශ්‍යතා මත ඇත්තටම සිද්දවුනු දෙයක් නෙවෙයි. විජාතික බලවේග, ජාතිකත්වය, ස්වෛරීත්වය, සිංහලේ ඔලු වලට දැම්මම අපේ උංට මාර ආතල් එකක් යන්නෙ. ඒ ආතල් එක නිසාම උංව දැක්කත් මරන්න හිතෙන ගානට අපේ ඔලු සුද්ද වුනා ඇරෙන්න උන් මේ රටේ ඉන්න එක නිසා අපිට වෙච්ච මඟුලක් නෑ.

#SriLanka #politics #ethnic #drama

ආගමික විකාර..

 

රටේ තියෙන සියලුම පංසල් පල්ලි එකම standard එකකට, එකම format එකකට හදන්න ඕන. ලොකු පංසල්, පොඩි පංසල් කියන දේ අයින් කරලම දාන්න ඕන. ඒ standard එක ඉතාම චාම් සරල ඉතාම අඩු මුදලකින් හදාගන්න පුලුවන් මට්ටමේ තියෙන්න ඕන. සමස්ථයේ අරමුණ එකක් නිසා හැම තැනකටම ගියාම එකම හැඟීම ඇතිවෙන්න ඕන. ඒවයෙ ඉන්න අයටත් ඒක ප්‍රශ්ණයක් වෙන්න බෑ. මොකද ඒ හැමෝම යම්කිසි අරමුණකින් අධ්‍යාත්මික නිදහස වෙනුවෙන් ගිහි ජීවිත වලින් අයින් වුනු අය. අවම පහසුකම් තියෙන තත්වයක් ඇතිකලොත්, ඒක ඇත්තටම කරන්න ඕන කෙනෙක් මිසක් නිකං පිංබත් හිපාටුවො මහන වෙන එකත් නතර වෙනව.

ඒ වගේම සමහර පංසල් පල්ලි වල අය වෙනම ආතල් එකක් ගන්න එක නතරවෙන්න ඕන. හැම පංසලකම හැමදාම හදන බිල්ඩිමක්, පිළිමයක්, චෛත්‍යයක් නැත්තං ටොයිලට් එකක් හරි තියෙනව. ඒවට දායක වෙන්න ඕනත් ගමේ මිනිස්සු. එහෙම ගමේ මිනිස්සුන්ගෙන්ම පෝෂණය වෙන පංසල් වල සුපිරි මට්ටමේ ගොඩනැඟිලි ඉදිකලාම හොම්බෙන් යන්න වෙන්නෙ ගමේ මිනිස්සුන්ටම තමයි.. බුදුහාමුදුරුවන්ට සැපදෙන්න හිතාගෙන හදන සුපිරි ගොඩනැඟිලි වලින් නියම ආතල් එකගන්නෙ ආගමට මුවාවෙලා ඇවිත් එතන නතරවෙලා ඉන්න මිනිස්සු..

සමහර පල්ලි, පංසල් වලට ගියාම හිතෙනව කොහෙන්ද මුන්ට මෙච්චර සල්ලි කියල.. දැන් වෙනම ආතල් එකක් ඇවිත්. පිළිම 100ක පංසලක්, පිළිම 1000ක පංසලක් වගේ ඉතාම ප්‍රාථමික ආතල් එකකට මිනිස්සුන්ගෙ සල්ලි නිරපරාධෙ වියදම් කරනව. මං කතා කරන්නෙ මං දන්න ආගමට අනුව. අනිත් ආගම් වලත් එහෙම ඇති.

ඇත්තටම ඒ සල්ලි වලින් ගමේ නැති බැරි එකෙක්ට ගෙයක් හදල දුන්නනං එතන තමයි නියම ආගමික යෙදවීමක් වෙන්නෙ..

නැත්තං අර නිකංම නිකං සිමෙන්ති නිර්මාණ තැන්පත් කරන්න හදන මහ විශාල ගොඩනැගිලි වලට, පට්ට සයිස් පිළිම වලට යටකරන සැදැහැවත් මුදල් අපරාදෙ..

සුමනෝ..

 

මේ කියන්න යන්නෙ ලඟදි අහපු cover song එකක් ගැන. ඒක ගොඩක් උං අහල ඇති. නැති උන් අහන්නම ඕන එකක්. 

මුල් ගායනව කපුගේ. සිංදුව සුමනෝ.

Original එක අහල තියෙනවනං දන්නව ඇති තනිකරම මළබෙර ගහන සද්දයක් එක්ක තමයි සිංදුව කියලා තිබුනෙ. ඒක වෙනම එකක්. මේක අපි දන්න කියන තරුණ නලුවෙක් වගේම ගායකයෙක් remake කරනව.

ඒ තමයි අමිල සඳරුවන්. නම ඇහුවට දන්නෑ වගේනෙ. අර ජෝන් සීනා සිංදුව කියපු එකා. එහෙමත් නැත්තං අර බොහීමියානුවා එකේ පිස්සෙක් වගේ රැවුල වවන් ඉන්න බුවා. 

ආයි කියන්න දෙයක් නෑ හැංගිල හිටියට වැඩකාරයෙක් තමයි.

මූ මේක ගේනව වෙනම තැනකට. ගිටාර් එකක් විතරක් ගහල විසිල් පාරකුත් එක්ක කරල තියෙන මේ වැඩේ මට ඇහෙන විදියටනං live record එකක් වගේ.

මේක ඇහුවම තමයි ඇත්තටම original එකත් ආයෙත් ඇහුවෙ. ඒකයි මේකයි දෙකක්. මට මේක අරකට වඩා මරු. මේකගෙ කටහඩයි කියන style එකත් එක්ක මේ සිංදුව පට්ට රහ වෙලා තියෙනව. රැයක තනියම සද්ද බද්ද නැති තැනක ඇහුවොත් ඇඬෙන සයිස් ෆීලින් එකක මේක කියල තියෙනව.

මේකෙ වචන රංබණ්ඩා සෙනෙවිරත්න. ඒ වචන ටික. ඇත්තටම මේ සුමනා කවුද. මේ කියන්නෙ කවුද. මොකක් වෙලාද මේ. මැරිලනං කොහොමද. වගේ දේවල් ගොඩක් හංගගෙන කොහොම ලියලද මංදා. මේ සිංදුව පුරාවට තියෙනව මහ කාළකණ්නි ගතියක්. අපේ කවුරුහරි මැරිල ගාණට හෙන මූසල ගතියක් මේ වචනයි, විස්තර කරන දේවල් වලයි තියෙන්නෙ. කිසිදෙයක් පැහැදිලි නෑ. යට මොකක්දෝ ලොකු කතාවක් තියෙනව. ඒත් අපිට ඒක තේරෙන්නෑ. ඒ වුනත් ඒක මොකක්වුනත් අපිට ඒක හොයන්න හිතෙන්න මේක ලියල තියෙනව. ඒ අස්සෙ අමිලය මේක කියනව ඒ මූසල ගතිය තව වැක්කෙරෙන්න. උගෙ තියෙන්නෙත් මහ එපාකරපු මූණක් නිසා ඒකත් මතක් වෙනවා. මේ සේරම නිසාද මංදා මේ ගම මැද්දෙ හෙන අසම්පූර්ණ කතාවක මළගෙයක් මැද අපි අතරමං වෙනව.

සුමනෝ උඹ ඇය නැත්තෙ කියන එක කියන උට විතරක් නෙවෙයි ඇත්තටම අපිටත් හෙනම ප්‍රෙහෙලිකාවක් කරලා අපිව අනාථ කරල එතනින් නවත්තනව.

ඇත්තටම..

සුමනෝ... උඹ ඇයි නැත්තෙ..

හොයන්න හිතෙනව..

https://youtu.be/_-Jw6VHueoY

මේක මරු

Kuleshov effect

 Kuleshov effect එක ගැන අහල ඇතිනෙ. එකම විදියට ඉන්න මූණකට පස්සෙ විවිද පිංතූර යොදල ඉන්පස්සෙ ආයිත් ඒ මුහුණම පෙන්නුවම යම්කිසි හැඟීමක් පේන්න ගන්නව කියන එක තමයි මේකෙන් කිව්වෙ. ඔය පළවෙනි පිංතූරෙන් දාලා තියෙන්නෙ මේක හොයාගත්ත සෝවියට් චිත්‍රපටිකාරයෙක් වෙච්ච Lev Kuleshov දීපු උදාහරණ ටික.

ඒක චිත්‍රපටි වල පස්සෙ ගොඩක් යොදාගත්ත. දැනුත් එහෙම කරනව. මේ කියන්නෙ වෙන එකක්. මේ විදියටම එක පිංතූරයක් එක්ක ඒකට කිසිසේත්ම සම්බන්ධ නැති logo එකක් පාවිච්චි කරල වෙනම අදහසක් එළියට දෙන්නත් පුලුවන්. මේකම තව වචන යොදාගෙනත් කරන්න පුලුවන්. මේක ගොඩක් වෙලාවට අත්දැකීම්, මතකයන්, සමාජ මතයන් එක්ක සම්බන්ධ කාරණයක්.

පහළින් දාලා තියෙන්නෙ නික උදාහරණ ටිකක්. අන්තිම එකනං edit නොකරම දාලා තියෙන්නෙ. ඒකටත් වෙනම තේරුමක් තියෙනව... 😂

#hiru #sunny #tvderana #centralbank #sanath #jayasooriya #thanamalvilakollek #chamara #kuleshov #brazzers #anthony #chathura #jananayake #justforfun

Meri maa..

 

මේක අද අම්මාවරුනගේ දිනයද මොකක්ද කියල දැකපු නිසා දාන එකක් නෙවෙයි. ඒක නිසා චැනල් එකක ගියපු සිංදුවක් නිසා ලියන්න හිතුනු එකක්. අම්මාවරුන්ගෙ දිනය ඔය අනිත් දින වගේම හෙන මාකටින් වැඩක් වුනත් අවුරුද්දටම ඒ දවසෙ විතරක් අම්මට සලකන එවුන් ඉන්න නිසා ඒකත් හොඳ දවසක්. 

කොහොමවුනත් අපේරටේ තියෙන අම්මටසිරි වෙන සංස්කෘතික මෙව්ව එක නිසා අම්මව නිකං හාන්ස් ක්‍රිස්ටියන් ඇන්ඩසන්කරණය කරල වගේ කියල මටනං හිතෙන්නෙ. ඒක ඒ තරංම ගොබ්බයි. මං මේ හැදුවෙ අම්මෙක්ගෙයි දරුවෙක්ගෙයි බැඳීම ගැන විද්‍යාත්මකව පැහැදිලි කරන්න නෙවෙයි. මේ කියන්න යන්නෙ සිංදුවක් ගැන.

හිංදි සිංදුවක් ගැන. මේක කාලෙකට කලින් බලපු ෆිල්ම් එකක සිංදුවක්. ඒක කොයිතරං මගේ හිතට ඇල්ලුවද කියනවනං ඒ මුලින් අහද්දි ආපු ෆීලින් එක ඒ විදියටම අදත් මට පොඩ්ඩක්වත් අඩු නැතුව එනව. ෆිල්ම් එක තාරේ සමීන් පර්. අමීර්ගෙ. ඔව් ඔව් අර දත් ඉස්සරහට ආපු පොඩි එකෙක් ඉන්න පට්ට පරණ හිට් එක. යට පිංතූරෙ ඉන්නෙ ඌ තමයි.

ෆිල්ම් එකේ මූව හොස්ටල් එකේ දාලා යන තැන තමයි මේ සිංදුව යන්නෙ. අම්මල යනවත් එක්ක ඒ යන වාහනේ දිහා බලාගෙන ඉන්න මේ කොල්ල වටේට හෙමින් කැමරාව රොටේට් වෙද්දි තමයි මේ සිංදුවෙ මියුසික් එක පටන් ගන්නෙ. උගෙ මූණ මහ අමුතු එකක්. ඒක මොකක්දෝ මහ හිතාගන්නබැරි හෙනම ගුප්ත කතාවක් එක වචනයක්වත් කියන්නැතුව අපේ මූණට දමල ගහනව. ඒ සිදුවීම ඌව බිංදුවටත් පහලට වට්ටනව වගේම ඒ කඳුලු පනින මොංගල් පෙනුම අපේ ඇඟම හිරිවට්ටනව. මේ ෆිල්ම් එකේ මුලටික පොඩ්ඩක්වත් බලන්නැතුව මෙතන ඉඳන් බලන්න පටන් ගත්තත් උගෙ කතාවම අපිට හිතාගන්න පුලුවන් ඒ මුණෙන්. හොස්ටල් එක පැත්තට හැරල පඩිපෙල බැහැගෙන එන තැනින් තමයි සිංදුවෙ වචන ටික පටන්ගන්නෙ.

එතනින් එහාට මේ පොඩ්ඩා ඇවිදන් යන අඩියක් ගානේ ඌ ඉන්න තත්වෙට අපිවත් කිට්ටුකරනව. උට තියෙන්නෙ මහ කාලකණ්නි පෙනුමක්. ඒ නිසා වෙන්නැති අපිටත් එනව මහ කාලකණ්නි ගතියක්. මෙහෙම ඇවිත් කිසිම දෙයක් නොකර ඔහේ ඉන්න මේ යකාට වටේ වෙන කිසිම දේක ගාණක් නෑ. ඌ ඉන්නෙ වෙනම ලෝකෙක. ඇත්තටම ඌ ඉන්න ලෝකෙ ඌ කලින් දැකපු නැති ලෝකයක්. උට ඒකට මුහුණදෙන්න තියා හිතාගන්නවත් බෑ. මොකද උගෙ අම්ම උගෙ ලඟ නෑ. එතනින් එහාට ඇඳුමක් ඇදගන්නවත්, කෑමක් කාගන්නවත්, සෙල්ලං කරන්නවත් තියා නිදාගන්නවත් උට තේරුමක් නෑ.

ඌ කල්පනා කරන්නෙ දැන් මොකද කරන්නෙ කියල නෙවෙයි මේ මොකක්ද වුනේ කියල. ඇත්තටම ඌ මුකුත් දන්නෑ. ඊට තත්පර ගාණකට පස්සෙ වොෂ්රූම් එකේ තනියම අඬන මේයකා ඇත්තටම අපේ ඔලුව විකාර කරනව.

නිකං ඉද්දිත් හැඟීම් කෝටියක් විතර පෙන්නන මූණකින් බිත්තියක් බදාගෙන ටැප් එකකින් මූණ හෝද හෝද අඬද්දි කොහොමද. හිංදි වචනයක්වත් බැරි වුනත් මේක බලන ගමන් ඒක ඇහුවනං අපිට ඒ හැමවචනයක්ම දැනෙන්න ගන්නව. ඒකතමයි මේ විෂුවල් ට්‍රීට් එකේ තියෙන මැජික් එක. මේ සිංදුව ඉවරවෙනකල් පෙන්නන්නෙ උගෙ මානසික මට්ටම. උට කොච්චර මේක දැනෙනවද කියන එක. ඒත් අනිත් උන් උන්ගෙ පාඩුවෙ නිදි. අනිත් උන්ට මේක වැඩකුත් නෑ. ඒක පෙන්නන්නෙත් නෑ. 

මේකතමයි ඇත්ත. එක එකාට අම්මව තාත්තව දැනෙන විදිය ඒ අයට සලකන විදිය වෙනස්. ඒක ඇත්තටම අනිත් එකාට පොඩ්ඩකවත් නොතේරෙන්න පුලුවන්. ඒක තනිකරම පෞද්ගලික හැඟීමක්. අනිත් එකාගෙ එක අපිට වැඩකුත් නෑ. අපේ එක අනිත් එවුන්ට වැඩකුත් නෑ. අපි කවුරුත් අඩු වැඩි වශයෙන් තමන්ගෙ දෙමව්පියන් ගැන සංවේදියි. ඒක මේ සංස්කෘතිකව අපිට ආව මඟුලක් නෙවෙයි.

හරියට අර පොඩි එකාගෙ අතිශය සංවේදී වේදනාත්මක හැඟීම් අර වොෂ්රූම් එකේ බිත්ති හතර ඇතුලෙ වතුරත් එක්ක දියවෙලා යනව වගේ අපේ හැඟීමුත් අපේ ඔලු ඇතුලෙ හිත් ඇතුලෙ කොටුවෙලා තිබුනාවෙ. මොකද ඒක දැනගත්ත කියල කාටවත් කරන්න පුලුවන් මඟුලක් නෑ.

අර සිංදුවෙ chorus එකේ අන්තිමට මෙහෙම කියනව.

"Tujhe Sab Hai Pata, Hai Na Maa"

"ඔයා සේරම දන්නවනෙ, නේද අම්මෙ"

ඌ කොහොම එකෙක්ද කියල අම්ම දන්නවනෙ කියල අහන්නෙ. ඇත්ත. අම්ම ඒක දැනගත්තම ඇති. ඒත් අම්ම වුනත් ඒක දන්නැත්තං ඒකට කරන්න දෙයකුත් නෑ.

#taresameenpar #aamir #maa #mothersday

දෙවනි ඉනිම ගැන..

 දෙවනි ඉනිම ගැන දන්නෙ නැති අයට දැනගන්න මේ දේවල් ටික දාන්න හිතුවෙ. තණමල්විල කොලලෙක් එකේ දර්ශණ සැකැස්ම ගැන මහ ලොකුවට කියවන කිසිම කෙනෙකුට මේ දේවල් පෙනුනෙ නෑ. එක්කො හරියට බැලුවෙ නෑ. ඒ නිසා මේ ටික දාන්න හිතුවෙ. 

නිකමට බලනගමන් නවත්තපු තැන් කීපයක් මේ. ඒවයෙ තේරුම බැලුවාම තේරෙයි සමස්ථයක් විදියට ඒ නාට්‍යය කොච්චර දියුණුද කියල.

මුලින්ම ගැරේජ් එකේ අනුහස් එක්ක දෙව්මිගෙ තාත්තා කතා කරන එක බලමු. මෙතන පේනවද අනුහස් හේත්තු වෙලා ඉන්න වාහනේ බොනට් එක ඇරල තියෙන්නෙ. ඒත් ආනන්ද හේත්තු වෙලා ඉන්න එක වහල. බලන්න අනුහස්ගෙ විවෘත බව කොච්චර අපූරුවට පෙන්නනවද කියල. එතනොට කවුද ඒ බොනට් එක ඇතුල හදමින් ඉන්නව. එකෙන් අනුහස්හෙ විවෘත හිත කවුරුන්හරි මේ වෙද්දි හදමින් ඉන්න බව පෙන්නුම් කරනව. ගොඩක් සංවේදී කාරණවක්. ඒත් කීයෙන් කී දෙනාටද අනුහස්ගෙ ඒ වේදනාව තේරෙන්නෙ. 

තව අනුහස් ගෙ පිටිපස්සෙ බිත්තියෙ තියෙන රූපෙ. මයිකල් ජැක්සන්. අතිවිශිෂ්ඨ දක්ෂයෙක්. හැම අතින්ම පුදුම හැකියාවන් රාශියකින් පරිපූර්ණ කෙනෙක්. ඒ මුහුණ මතට අනුහස්ගෙ රූපෙ අතිපිහිත කරමින් මේ මොකක්ද කියන්න උත්සහ කරල තියෙන්නෙ. ඒ තරම්ම අති විශිෂ්ඨ හැකියාවන්ගෙන් පිරුණු තරුණ අනුහස්ගෙ ප්‍රතිරූපය. ඉතාම සුවිශේෂී භාවිතාවක්.

පිටුපස දෙන්නෙක් වැඩ කරමින් ඉන්නව. හරියටම අනුහස්ට හා ආනන්ද මැදින්. බලන්න ඒකෙන් ඉතාම පැහැදිලිව පෙන්නනව මෙතන කතා කරමින් ඉන්නෙ දෙන්නෙක් ගැන කියල. හඬ ඇහුනෙ නැතත් ඒක ඉතාම සරලව ගම්‍ය වෙන විදියට පෙන්නල තියෙනව. අතිවිශිෂ්ඨයි අධ්‍යක්ෂකතුමනි.

*****

මීලඟට අපි බලමු උදේනි අම්මා කුස්සියෙ උයමින් ඉන්න දර්ශණය. දකුණු අත පැත්තෙන් අපිට පේනව දොර දෙකේ ශීතකරණයක්. දොරවල් දෙකම වහල. බලන්න උදේනි අම්මගෙ හිත කොයිතරම් අපූරුවට ඒදේ හරහා පෙන්නල තියෙනවද කියල. ඒවා සියල්ල අමතක කරල වහලා දාලා ඉන්න උදේනි අම්මා කොච්චර ශක්තිමත් කෙනෙක්ද.

ටිකක් හිතල බලන්න. මේ කතාවෙ කිසිම තැනක මේ ශීතකරණය විවෘත කරනව අපිට පෙන්නන්නෑ. ඒ තරම්ම ඒ දේවල් අත්හැරල දාලා තියෙන්නෙ. අතීතය කියන්නෙ අතීතයම තමයි. දැන් බලන්න මේ මොනාද කපමින් ඉන්නෙ. එළවලු. මස් වගේ දෙයක් කපනව පෙන්නන්න තිබුන. නෑ. අධ්‍යක්ෂකවරයට අවශ්‍යයි උදේනි අම්මා කොයිතරම් සියුම් හිතක් තියෙනවද කියලත් ප්‍රේක්ශකයට දෙන්න. ඒ එළවලු කපන්නෙත් ලොකු දුකකින් කියල ඔයාලට උනත් පේනව ඇති. තව මේ වට පිටාවෙ දේවල් වලින් අපිට තව මොනතරම් දේවල් කියා පානවද.

හොඳට බැලුවොත් පේනව ගෑස් එක ලිපට සම්බන්ධ කරලවත් නෑ කියල. උදේනි අම්ම අවන්තගෙයි දෙව්මිගෙයි සම්බන්ධෙට තියෙන අකමැත්ත වගේම මේ පවුල් දෙක බේරගන්න අම්ම කෙනෙක් විදියට ගන්න උත්සාහය ව්‍යංගව පෙන්නල තියෙනව. ලිප් දෙකක් තියෙන ගෑස් කුකර් එකේ එකක විතරක් භාජනයක් තියල අනුහස් හා අවන්ත කියන දෙන්නම හිටියත් එයාට දැන් ඉන්නෙ අනුහස් විතරයි කියන එක පැහැදිලිව පෙන්නනව. කොයිතරම් සූක්ෂම යෙදීමක්ද. පෙනේරය එල්ලල තියෙන තැන උදේනි අම්මගෙ හිසට වැදුනු යගදා පහර සංඛේතවත් කිරීමක් වෙන්න පුලුවන්. කොයිතරම් නිර්භීත කාන්තාවක්ද.

*****

ඊලඟට අපි බලමු අක්ෂව ලිහිණි හම්බවෙන දර්ශණය. ඉතාම අඳුරු වටපිටාවක්. වාහනයට පිටුපසින් එක තැනක ලොකු එළියක් දකින්න පුලුවන්. ඒක එළියකට වඩා තියුණු අකුණු පහරක් විදියටයි පේන්නෙ. අක්ෂගෙ ජීවිතේ කලින් තිබුණු මහ අඳුරු බව හා මොකක්දෝ ඛේදවාචකයක නශ්ඨාවශේෂ තමයි මේ පෙන්නුම් කරන්නෙ. ඒක මහ කාලකණ්නි හැඟීමක්.

ඉදිරිය පැහැදිලියි විතරක් නෙවෙයි දැන් හිටගෙන් ඉන්නෙ වාහනේ ලයිට් දෙකට හරි මැදින්. මෙයින් අනුහස් හා අවන්ත නිරූපණය වෙනව වෙන්නත් පුලුවන්. ඒ තරම් ආලෝකයක් ඉදිරියේ තමයි දැන් අක්ෂ ඉන්නෙ. එතකොට ලිහිණි. තනිසීරුවට හිටගෙන ඉන්න ලිහිණිගෙ පිටුපස තියෙන ඒ මැළවිච්ච ගස් වැල් වලින් ඇගේ ග්‍රාමීය වටපිටාව මැනවින් නිරූපණය වෙනව. ඒක සුවිශේෂී යෙදීමක්.

ඒත් ඉදිරියෙ තියෙන්නෙ තාප්පය. බාධක ගොඩකට පුහුණ දෙන්න වෙයි. ඉතාම සූක්ෂමයි. අනේ දෙයියනේ ලිහිණිට ඉස්සරහට මොකක් වෙයිද. මොකක්වුනත් අනුහස් එයි එයාව බේරගන්න. අර පැළ අතරින් මතුවෙලා තියෙන කොළපාට තනි ගහ ඒක හොඳටම පැහැදිලි කරල දෙනව.

තව කොහෙන් නැවැත්තුවත් හිතාගන්න බැරි විදියෙ රුපරාමු භාවිතාවන් රාශියකින් පරිපූර්ණ මේ නිර්මාණය පුරාවටම බලාගන්න පුලුවන්. කොහොම මේ විදියට මේ දේවල් හිතනවද කියන එකත් ඇත්තටම පුදුමයි. එකතමයි රචකයාගෙ වගේම ඒ අධ්‍යක්ෂණයේ තියෙන සුවිශේෂීභාවය. හැබැයි මේ දේවල් හරියටම අල්ලගන්න පුලුවන් නියම දෙවනි ඉනිම ප්‍රේක්ශකයන්ටම විතරයි.

#devaniinima #tvderana #anuhas #awantha #dewmi #raveen #derana #devani_inima

අන්තිම දවස..

 

ඇවිදගන්න බැරිතරං අමාරු වුන මාව එකපාරටම කොළඹ private hospital එකකට අරන් යන්න අපේ ගෙදර මිනිස්සු තීරණය කලේ අන්තිම මොහොතෙවත් මගෙ ජීවිතේ බේරගන්න තියෙන මොකක්දෝ හේතුවකට වෙන්න ඇති. ඒ වෙද්දි හම්බකරපු සේරම මගෙ ලෙඩේට කාලයක් තිස්සෙ වියදම් කරපු මගෙ වයිෆ්ටත් ඒ දේවල් කරන්න තරං සල්ලියක් මං ඉතුරු කරල තිබුනෙ නෑ.

කොහොමහරි ඒ hospital එකේ lift එකෙන් මාව උඩට අරන් ගියෙත් ඇඳක දාගෙන. ඒ තරම්ම මං දුර්වල වෙලා හිටියෙ. ඇස්දෙකත් ලාවට බොඳවෙලා පෙනුනු අන්තිම කාලෙ එයාව දැක්කට දැන් ඒ මූණෙ හිනාව නැතිවෙලා ඇති කියල හිතුනත් එහෙම වෙන්න ඕන නෑ කියල තමයි හිත හැමවෙලේම කිව්වෙ. එයාව දවසක කොළඹ එක්කන් ඇවිත් ඇවිදින්න එක්කන් යන්න හිටපු මට එයාව එක්කන් එන්න වුනේ ලෙඩ ඇඳක දිගාවෙලා. ඒක මහ කාළකණ්නි හැඟීමක්.

ඒ වෙද්දි doctorsලා මාව ඇතිවෙන්න චෙක් කරල කරන්න පුලුවන් ගොඩක් දේවල් කරල තිබුනෙ. හැමදේම කරල හැමෝම කාමරෙන් ගියාට පස්සෙ මායි එයයි විතරක් ඒ මැෂින් වල බීප් හඬත් එක්ක තනිවුනා.

දෙන්නට දෙන්න මුකුත් නොකිය විනාඩි ගානක් නිහඬ බව එයාගෙ දුක වැඩි කරනව කියල මට තේරුණා. 

"මේ.. මොකද කල්පනා කරන්නෙ. මේ ජනේලෙ රෙද්ද පොඩ්ඩක් ඈත් කරනවද?"

මගෙ ඔලුව පැත්තට වෙන්න තිබුන ජනේලෙන්වත් එළියක් ආවොත් මට යංතං හරි ඒ මූණ ආයෙත් බලාගන්න පුලුවන් වෙයි කියල හිතල මං කිව්වා. මගෙ ඇස් හොඳටම දුර්වලයි. ඒත් සැරින් සැරේ යංතමට වගේ ඡායාවන් පේනව. ඒක නිකං බොළඳ ආසාවක් වගේ හිතුනට ඒ මූණ දැකගන්න ඇත්තටම මට ලොකු වුවමනාවක් තිබුන. ඒත් ඒ දුක් විඳින මූණ බලන්නවත් නැති වුනේ මගේ වෙලාවට වෙන්න ඇති.

එයා නැඟිටල ජනේලෙ රෙද්ද ඈත් කලා.

"ඔයාට මතකද මං දවසක් කිව්වා ඔයාව කොළඹ එක්කන් එනව කියල. ඇවිදින්න.."

ටිකක් වෙලා නිහඬව හිටපු එයාගෙ වෙව්ලන කටහඬින්,

"ඔව්.. මට මතකයි" කිව්වෙ මුකුත් නොකිය බැරිකමට වෙන්නැති.

"බලන්න ඔතනින් එළියෙ. ඔයාට මොනවද පේන්නෙ"

ටිකක් වෙලා බලන් හිටියත් එයා මුකුත් කිව්වෙ නෑ.

"ආ.. නෙළුම් කුලුන පේනවද"

අහද්දි එයා,

"ඔව්. ඈතින් පේනව. ලස්සනයි ඒක.."

කිව්වෙ එයා මීට කලින් ඒක දැකල නැති නිසා වෙන්නැති.

"එතකොට.. තව ඇදවෙච්ච... බිල්ඩින් එකක්.. තියෙනවද? එකක් අනිත් එකට හේත්තු වෙලා තියෙන"

මං අමාරුවෙන් කිව්ව.

ටිකක් වෙලා ගියා. එයා හොයනව ඇති. පව්.. කලින් ඇවිත් නෑනෙ. 

"ආ.. තියෙනව. ඒකත් ඈතින් පේන්නෙ.."

"ආ ඔව් ටිකක් දුර තමයි.. වැවක් වගේ එකක් තියෙනව පේනවද"

"ආ.. කොයි හරියෙද"

"නෙලුම් කුලුන... කිට්ටුවම තමයි.. ආ ඒකෙ... බෝට්ටු... පදිනවත් ඇති... බලන්න.."

මං අමාරුවෙන් නවත්ත නවත්ත කියද්දි එයාට හොයාගන්න පුලුවන්ද මංදා. ඒක එයා දකින්නම ඕන එකක්. උඩින් පේද්දි තව ලස්සන ඇති.

"පේනව.. ඒක ලස්සනයි"

"මං ඔයාව.. එක්කං ගිහිං.. බෝට්ටු පදින්නත් හිතාගෙන හිටියෙ"

"දැන් ඉතිං දැක්කනෙ.. Thank you.."

"අයියෝ.. තව.. කොච්චර.. දේවල් තියෙනවද.. පෙන්නන්න.."

"කමක් නෑ මේ ටික ඇති"

"ගෝල් ෆේස් එක.... ගංගාරාමේ පංසල... විහාරමහදේවි.. පාක් එක හැමතැනම යන්න තිබුන"

එක පාරම මට කැස්සක් ආව. එයා බය වෙලා මගෙ ලඟට ඇවිත් මාව අල්ලගත්ත.

මට දැනුන මගෙ නහයෙන් මොනව හරි බේරෙනව වගේ. කැනෝල එක ගහල නිසා මගෙ අත හොලවන්න බෑ. එයා කෑ ගහල nurseට කතා කලා. Nurse doctorට කතා කලේ මාව දැකල බය වෙලා වෙන්නෝන.

මගේ ඇඟ කලින්ට වඩා ටිකක් හීතල වෙලා වගේ දැනුන. තව කීප දෙනෙක් මගෙ පැත්තට දුවන් එනව මං දැක්ක. එයා අඬන සද්දෙත් ඒ අතරින් මට ඇහුනා. එයා හිතනව ඇති මං මැරෙයි කියල. මං අමාරුවෙන් ඇස් ඇරල බලද්දි මට බොඳ වෙලා වගේ මගෙ වටේ අයව පෙනුන. ඒ අය මගෙ ඇඳට එහා පැත්තෙක් රෝද ඇඳක් තියල ඒකට මාව උස්සල තිබ්බා. 

මාව තල්ලුකරගෙන යද්දි මම බෙල්ල හරවල අර ජනේලෙන් එළිය බැලුවෙ නිකමට වගේ..

මොකක්... එතන..

නෑ.. එහෙම වෙන්නෙ කොහොමද? ඔයා..

ජනේලෙන් එහා පැත්තෙ තනිකරම මහ බිල්ඩිමකින් වැහිලා තිබුනෙ.

එයා ඒව බොරුවටද කිව්වෙ. අනේ දෙයියනේ.. ඇයි ඒ..

මුකුත් කියන්න වුනේ නෑ.. ඇඳේ තියල තල්ලුකරන් යන මං දිහා කඳුලු පිරිච්ච ඇස් වලින් එයා බලං හිටිය...

මට සමාවෙන්න..

මං කට හොලවපු විදියෙන් එයාට තේරෙන්න ඇති..

The end

නැලවිලි ගී..

 

මේ දවස් වල ගෙදර වැඩිපුර ඉන්න නිසා කරනන දෙයක් නැති නිසා ගොඩක් වෙලාවට කරන්නෙ ළමය බලාගන්න එක. ඒකටත් ඉතිං තියෙන්නෙ පුදුම හැකියාව් නිසා අඬන එක නවත්තන්න කරන්න පුලුවන් හැම රෙද්දම කරනව. බැරිම වුනොත් ෆෝන් එකේ සිංදුවක් දාලාහරි නලවගන්නෙ කරන්නම දෙයක් නැතිකමට නෙවෙයි කම්මැලිකමට.

කොහොමහරි ඔහොම කරද්දි අපි අහන ඒවා දාලා බෑනෙ. හෙව්වා ළමා ගී ටිකක්. යූ ටියුබ් එකේ. අම්මටසිරි. තියෙනව අම්බානට.සිංහල නං සිංහල. ඉංග්‍රීසි නං ඉංග්‍රීසි. දෙමළ නං දෙමළ. ඕන එකක් තියෙනව. අපේ ළමයි හදන්නෙ ෆුල් සිංහල විදියට. දාන්නෝන සිංහල එකක්.

ඉතිං හොයාගත්ත කියමුකො. දැම්ම පලවෙනි එක. "සකල බුජං කොට කලිසං තමයි අඳින්නේ" ෂඃ මරු. කාටුන් පාරකුත් එක්ක වැඩේ නැගල යනව. පොඩ්ඩටත් හෙන හැපි. යකෝ මැද හරියට යනකොටනෙ තේරුනේ. මේක තනිකරම බාලවයස්කාරයෙක් වැඩට තියාගෙන ඉන්න එකක් ගැන කියන කතාවක්. හෙන නීතිවිරෝධියි. අවුරුදු අටයිලු ගස් නගිනවලු පොල් කඩනවලු පව්යකෝ. එමෙ ඒවා පොඩි එවුන්ට කියල දෙන්න පුලුවන්ද. දඩස් ගාලා ඕෆ් කලා. මෙන්න මේකා ආයි අඬන්න ගත්ත.

ආයි බැලුව එකක්. දැම්ම. "සුරතල් නංගියෙ අපෙ අම්මා" නියමයි. ඒත් පළවෙනි පද දෙක යනකොටම මොකක්හරි අවුලක් තේරුණා. නිකං අම්මගෙයි තාත්තගෙයි කලින් කසාද වල ළමයි දෙන්න අම්මටත් තාත්තටයි රණ්ඩු වෙනව වගේ එකක්. අරූ අම්ම හොඳයි කියනව. කෙල්ල තාත්තා හොඳයි කියනව. පවුල් ප්‍රශ්ණනෙ දෙයියනේ. යකෝ එහෙම ඒව කොහොමද ළමයින්ට අහන්න දෙන්නෙ. අපිත් වසල හමාරයි. භාගයක් යද්දිම නැවැත්තුව ඒකත්. ආයිත් අඬනව කියාංකො.

තව ටිකක් හෙව්වා. දැම්ම තව එකක්. "කොටු වැටිච්ච පුංචි සරම" ටයිට්ල් එකම හරිගියෙ නෑ මට. ඒත් දාලා බැලුව. කොටු වැටිච්ච කිව්ව ගමන් අපිට ඔලුවට එන්නෙ නිකං අර ටීවී එකේ කොටු කොටු දාන ජිංකිජිකා සීන් එකක්නෙ. අහගෙන යද්දි යකෝ හිරිකිතයිනෙ අහං ඉන්න. මල්ලියෙක් හුරතල් කරන මඟුලක් යන්නෙ මං පැනපු ගමන් නැවැත්තුව. චිඃ විතරක් යකෝ ළමා ගී කියලා මේවා දානවද. අපිත් අසරණ වෙනවනෙ. වට පිට බලල හිත හදාගෙන තව එකක් හෙව්වා. පොඩ්ඩ අඬනව හූ තියල.

දම්ම "හිංචි පිංචි හාවා" ඒකෙ බීට් එක මරු. පොඩි එකාටත් ආතල්. අඩෝ මේ මොකක්ද මේ කියන්නෙ. තනිකරම පීඩිත පංතිය තවත් පීඩනයට පත් කරන එකක් ගැන ව්‍යංගාර්ථයෙන් කියනවනෙ. පුලුවන් එකා බැරි එකාට කිංඩිය දාන්නනෙ මේ හදන්නෙ. අපේ රටේ හැමදාම වුනේ මේකනෙ. තියෙන එකාට හැමදේම තියෙනව. නැති එකාට මොන රෙද්දක්වත් නෑ. අනික තමුසෙ වගේ වචන පාවිච්චි කරල අපේ පොඩි උනුත් නරක් වෙනව. ධනපති පංතිය හැමදාම කලේ බැරි එකෙක්ව අල්ලගෙන උන්ටම කෙලවන්න හදන එක. පුලුවන් එකා කරන්න පුලුවන් හැම ජරා වැඩේම කරගෙන අර අසරණයව තවත් පාගන්න තමයි හදන්නෙ. මේව අහන්න දෙන්නෙ කොහොමද පොඩි උන්ට. පොඩි කාලෙ ඉඳන්ම සම අයිතීන් ගැන කියල දෙන්නෝන. හැමෝටම එක විදියට සලකන්න ඉගෙනගන්නෝන. නැවැත්තුව ඒකත්.

මේක ආයිත් අඬනව. යකෝ පොඩි එකෙක්ව හදිස්සියකට නලවගන්න සිංදුවක් නෑනෙ. මෙන්න මේ වෙලාවට තමයි ගෝඨාභය ස'ගෙ බස්වලට දුන්නු සුභාවිත සිංදු සීඩී එකවත් තිබුනනං කියල හිතෙන්නෙ. 

අම්මටසිරි. මේ තියෙන්නෙ බඩු. යූ ටියුබ් එකේ නිකං උඩට පහලට යද්දි හම්බුනා සුපිරියක්. "Rowdy baby".. අන්න සිංදු. දැම්ම නිකමට වගේ. මෙන්න යකෝ මේකා නටනව. පොරට මර හැපි..

Hey... en goli sodavae

En kari kozhambae

Un kutty puppy naan

Take me..

Take me..

ඇහුව දිගටම..

අනාගත වීරයන්..

 

නිදහසට කිට්ටු මේ කාලෙ ඒ කාලෙ හිටපු ජාතික වීරයො යුද්ධ කරපු කැරළි ගහපු හෙන වැඩකාරයො ගැන නිතර කියවෙන කාලයක්නෙ.

එහෙම කතා කරද්දි ඇත්තටම ඒ කාලෙ අයගෙ නම් කියද්දිත් නිකං ඇඟේ මවිල් කෙලිං වෙන සීන් එකක්නෙ තියෙන්නෙ. වීර පුරංඅප්පු.. හම්මා.. කොහොමද ගැම්ම. වීර කැප්පෙටිපොළ, ගොංගාලේ ගොඩ බණ්ඩා.. ආයෙ ඉතිං සුද්දන්ට නෙවෙයි අපිටත් චූ බර හැදෙනවනෙ ඒ නම් ඇහුවත්.

නිකමට හිතුනෙ. අඩේ අපේ දැන් නම් එහෙම කිසි ගැම්මක් නෑනෙ. හදිස්සියෙවත් මේ නම් තියෙන එවුන් ඒ කාලෙ ඔය සටන්, කැරලි, අරගල වල හිටියනං සුද්දො හිනාව නවත්තගන්න බැරුව ලෝකයෙන් යමු ආයෙ ඉපදෙමු සිංදුව කියාගෙන මුහුදට පැනලා මැරෙන්නෙ.

දැං බලපං.. මගෙ නමම ගත්තත්. වීර අසංක මිහිර.. මොන විලිලැජ්ජ නැති නමක්ද ඕයි ඒක.

නිකමට තමන්ගෙ නමට දාලා බලපල්ලා. මෙලෝ රහක් නෑ.

වීර රංජන් රාමනායක, වීර භාතිය ජයකොඩි, කන්ද උඩරට කුමාර සංගක්කාර, වීර චතුර අල්විස්, මැදමුලනේ රෝහිත රාජපක්ෂ (ඒකනං ලඟදිම ඉතිහාසගතවෙයි වගේ) කිව්වට ගැලපෙන්නෑ වගේම දැන් අලුතෙන් දාන උන්ගෙ නම් එක්ක මේවා දැම්මනං සුද්දො ඒ නම් කියන්න ගිහිං දිවට සමනලගැටේ වැටිලා මැරෙන්නෙ.

වීර ටෙනුක ඩුල්වින්, කුරුණෑගල ජිංතුක ටොමල්ජිත්, කොලොන්නාවේ තිසේන් දින්සර, වීර මෙහෙන්ස ලිත්සුක, ලෝක පූජිත කුමාර සංගක්කාරේ ඖචිත්‍ය කෙම්සර....

හිනාවෙන්නෙපා බං. ඉස්සරහට ඇමරිකන් කාරයන්ගෙන් අපේ රට බේරගත්ත එහෙම ජාතික වීරයොත් බිහිවෙයි. අන්න එදාට මේ නම් කටපාඩම් කරන්න ගියාම තමයි තනි ඇහැට ඇඬෙන්නෙ..

ගෝනුස්සන්ට...

 

පොරක් ගඟක් ගාව ඉද්දි දකිනවා ගඟ දිගේ පහළට ගෝනුස්සෙක් ගහගෙන එනවා. ඌ සැඩ පහරට අහුවෙලා එද්දි අර මනුස්සයා ගාවදි ඉවුරෙන් පාත්වෙලා තිබුනු කොල අත්තක දැවටුනාලු. ඒත් ඌට වතුර පාරෙ සැරකම හිංදා උඩට එන්න බෑ.

මේක දැකපු අර මනුස්සයා නැඟිටලා ඇවිත් අත අර ගෝනුස්සට කිට්ටු කලාලු. බය වෙච්ච ගෝනුස්සා අරූගෙ අතට දශ්ඨ කාලාලු. ඒ වේදනාව කාගෙනම අරූ ආයෙ ආයෙත් ට්‍රයි කරනවලු මේකව අතට අරන් ගොඩින් තියන්න. හැමපාරම අරූ දෂ්ඨ කරනවලු. මූත් වැඩේ අතාරින්නෙම නෑ.

ඔය අතරෙ ඔතනින් යන මිනිහෙක් මේක දැකලා..

"ඒයි මෝඩ මිනිහෝ.. මොකක්ද ඔය කරන්නෙ. මැරෙන්නද හදන්නෙ. පේන්නැද්ද ඕකා ගෝනුස්සෙක්. ඔච්චර කාලත් ඔය වැඩේ නතර කරන්නැත්තෙ තමුසෙට පිස්සුද??" ඇහුවලු.

"මම දන්නවා බං. මේ මේ සතාගෙ හැටි. ඌ උගෙ ස්වභාවික නොමැරී ඉන්න උට උරුම වෙච්ච දේ අනුව දෂ්ඨ කර කර නොමැරි ඉන්න හදනවා.

ඒත් මේ මගේ හැටි. මං මොකටද මූ හිංදා මගේ ජීවිතයක් බේරගන්න අදහස අත්ඇරගන්නෙ.."

ඒ මිනිහා ආයෙත් අත දික් කරන ගමන් කිව්වලු.

Exam Results...

A/L results out වෙනවා කියලා දැනගත්ත මට මගේ ජීවිතේ වෙච්ච එක කුජීත සිද්ධියක් මතක් වුනා. කුජීතයි කියන්නෙ ඉතිං වනේ වන හතුරෙකුටවත් වෙන්න හොඳ නැති චාටර් වැඩක් මේක.

අපේ ගෙදර තිබුන කමියුනිකේෂන් එකක්. දන්නවනෙ ඉතිං විභාග ප්‍රතිඵල නිකුත් වෙන කාලෙට හෝසෙට සෙනඟ. අනිත් කමියුනිකේෂන් වගේම අපේ එකටත් හෙන සෙට් එකක් බහිනවා ප්‍රතිඵල බලන්න. 

ඉතිං මේකයි කතාව. හා හා පුරා කියලා මාත් ලිව්වනෙ උසස් පෙළ. ආයෙ ඉතිං දන්නවනෙ සුපිරියටම පාඩම් කරලා, ටක්කෙටම ෂෝට් නෝට් ගහලා, අම්බානට පාස් පේපස් කරලා විභාග කරන සිරිතක් අපේ නෑනෙ. පංතිනං පංති, ගෙදර නං ගෙදර, ඉස්කෝලෙනං ඉස්කෝලෙ කොහෙ හිටියත් පොතේම ඉන්න එක අපිට දිරවන්නෑනෙ. ඉතිං කෙලියෙම පිස්සු තමයි. කෙල්ලො දිහා නෙවෙයි ඇහැක් ඇරලා බැලුවෙ. ඉගෙනීම ආගමක් විදියට සලකලා දවසට තුන්වරක් දත්මැදලා කරපු පාඩම් වල අති ශෝචනීය ප්‍රතිඵල නිකුත් වෙන්න යනවයි කිව්වම කොයි තරං උනන්දුවෙන්, ආසාවෙන්, ජුජුබ්සාවෙන් බලං හිටියද කියනවනං ආතල් එක කන් දෙකෙන් බේරෙන්න අහගන්න වෙන එක මතක් වෙද්දිත් කකුල් දෙක මැඩ්ලින් ගහන සයිස් එකක් තිබුනෙ.  ඒතරං දරුණු, සිත්ගන්නාසුලු, ශෘංගාරාත්මක ඉගෙනීමේ හැකියාවක් තිබුනු කොල්ලො අපි.

ඔන්න ඉතිං ඒ ඓතිහාසික දවස උදාවුනා කියමුකො. කමියුනිකේෂන් එකේ අයිතිකාර පදවිය හිමි පියාණන්ට පිං සිද්ධවෙන්න ප්‍රතිඵල එළිබැස්ස උදැහැනැක්කෙම කුකුලත් අතෙන් අරන්... ආ නෑ නෑ ඉන්ඩෙක්ස් නම්මරේ අතින් අරන් අම්මයි තාත්තයි කඩේට ගියේ හරිම මුස්පේන්තු හැඟීමකින් කියලා කඩේ හිටපු අනිත් අයටත් තේරුණා මයෙහිතෙ. ඒ තරං සුපිරි ට්‍රැක් රෙකෝඩ් එකක් හිමි පුතයෙක් මං.

අයියා කට්ටිය එතනට ආවට පස්සෙ අම්මගෙන් නම්මරේ ඉල්ලගෙන ඉන්ටනෙට්ටුවේ කී බෝඩ් එකෙන් කොටද්දි මගේ පපුවට කටුවකින් කොටනව වගේ හැඟීමක් කංකාල පේශි හරහා ගියේ මං bio කරපු නිසාම වෙන්නැති.

එන්ටර් එක ගහලා ඒකාලෙ තිබුනු අන්තර්ජාල වේගය නිසාම පේජ් එක ලෝඩ් වෙන්න විනාඩියක් විතර යනවා. එතකං කැරකි කැරකි තියෙන මවුස් පොයින්ටරේ ජීවිත කාලෙම කැරකි කැරකි තිබුනනං කොච්චර ආතල්ද කියලා හිතෙන්න ගන්න කොටම මෙන්න යකෝ ආවා ප්‍රතිඵල.

මට හික් ගෑවුනා. බී දෙකයි සී එකයි. මං ඇස් දෙක පිහදාලා, දෙපාරක් උඩ පැනලා, කන්දෙකත් ගසලා දාලා ආයෙත් බැලුවෙ මට නිට්ටාවටම ඒක මගේමද කියලා අදහගන්න බැරිවෙච්ච නිසා. තාත්තටත් ෆුල් හැපි. අම්මට පහකුත් දාලා වටේ හිටපු අය දිහාත් උජාරුවෙන් බලලා මටත් තට්ටුවක් දාලා "මං හිතුවා" කියලා කියද්දි මට ඇඬෙන සයිස් සතුටක් ආවෙ.

මං කෝකටත් ආයෙත් ප්‍රතිඵල දිහා බැලුවෙ ආයෙත් අංකෙ චෙක් කරන ගමන්. කෙලියා තාප්පෙට කියහංකො. අංකෙ මගේ එක නෙවෙයි. කලිං ප්‍රතිඵල බලපු එකෙක්ගෙ එකක් ආයෙත් ලෝඩ් වෙලා. මං ඒක දැක්කට මොකද කියාගන්න කට ඇරගන්න තියා මෙච්චර කල් කතාකලේ කටෙන්ද කියලවත් හිතාගන්න බැරුව හිටියෙ. ඕන කෙහෙල්වත්තක් පාරෙ යන්න කියලා හිතාගෙන ලැජ්ජාව පැත්තකින් තියලා මං කිව්වා නම්මරේ වැරදියි නේද ආයෙත් චෙක් කරලා බලන්න කියලා.

අම්මටසිරි අයියත් දඩ බඩ ගාලා ඒක මකලා අම්ම දුන්නු නම්මරේ ආයෙත් කොටද්දි මට දැනුනෙ මොනවගේ හැඟීමක්ද කියලා කියන්න වචන තාම හොයාගෙන නෑ. කලින් විනාඩියක් ගත්ත ඉන්ටනෙටුත් මට කෙලවන්න හිතාගෙන පේජ් එක ලෝඩ් වුනේ හූ කියාගෙන.

අන්න ප්‍රතිඵල. ඒකනං මගේමයි කියන හැඟීම මගෙ පුංචි මොළේට තේරෙන්න වැඩි වෙලාවක් ගියේ නෑ. එෆ් දෙකයි එස් එකයි. මොන එහෙකට ඒ එස් එක ආවද කියලා මං දහ අතේ කල්පනා කරද්දි අපේ තාත්තා වොලී බැස්ටියන්ගෙන් පටන් අරන් බයිලා සැන්ටි වෙනකල් විතරක් නෙවෙයි මිල්ටන් මල්ලවාරච්චිගෙ පවා රැප් ගායනා සිහි කරා විතරක් නෙමෙයි මං කල කී නොකී දෑ ගැන මල් සිංදු මගෙ දෙසවන් සිසාරා රැව් පිලි රැව් දෙන්න සැලැස්සුවා.

කුජීත දෙයක් දෙයක් පට්ට කුජීතව ප්‍රකාශ කරන ආකාරය ගැන ප්‍රායෝගිකව කියාදුන් අයියාට හද පතුලෙන්ම ස්තූති වන්ත වෙන ගමන් එතනින් චුත වුනු මට ආයෙ හිටපු ඉස්කෝල, ගියපු පංති විතරක් නෙවෙයි හිටපු යාලුවොත් සේරම අලුතෙන්ම හොයාගන්න තැනට වැඩ සිද්ධ වෙන්න සතියක්වත් ගියේ නෑ. මෙවර විභාග ප්‍රතිඵල බලන උන්ට එවන් අකල් චරිත ඝාතන සිදුනොවේවායි මාගේ ඒකායන ප්‍රාර්ථනයයි..

වී මල්පබා....

 

ඇත්තටම මේ සිංදුව මොකක්ද? මොකද්ද මේකෙ තේරුම. හරියටම මටත් අද තමයි තේරුණේ. ඇත්තටම මේක මරු සිංදුවක්. අපි පදෙන් පදේ අරන් බලමු මේ කියන්නෙ මොකක් ගැනද කියලා.

"වී මල්පබා..

වෙල ලඟ නළ සමඟ තුටින

රණට දිලෙන දමක ලෙසින

තුරුණු වියට උරුම කියන 

මල්පබා.."

මේ මුලින්ම කියන වී මල්පබා කියන එක ගොඩක් අය තේරුම් අරන් තියෙන්නෙ වැරදියට. මෙතන සිංහල ඉංග්‍රීසි දෙකම බොහොම සියුම්ව නොතේරෙන්න භාවිතා කරලා තියෙනවා. වී කියන එක ඇත්තටම අපි දන්නවා ඉංග්‍රීසි වචනයක්. We කියන්නෙ "අපි" කියන අර්ථ ඇතුව මෙතනදි කියන්නෙ "අපි මල්පබා" කියන එක. එතකොට කවුද මේ මල්පබා. බලමු තව ටිකක් ඉස්සරහට.

"වෙල ලඟ නළ සමඟ තුටින" කියන්නෙ වෙලක් අසල සුළං පාරත් එක්ක සීතල මැද්දෙ බොහොම සංතෝෂයෙන් තියෙන හෝ ඉන්න කෙනෙක් හෝ දෙයක් ගැන. "රණට දිලෙන දමක ලෙසින" කියන දෙයින් අදහස් කරන්නෙ යම්කිසි කණ්ඩායමක් ගැන. හරියට යුද්ධෙට යන්න වගේ ලෑස්ති වෙලා ආයුධ අතැතිව (පස්සෙ මේක තව පැහැදිලි වෙයි) එකාවගේ ඉන්න කණ්ඩායමක් ගැන තමයි මේ කියන්නෙ. තුරුණු වියට උරුම කියන කියන එකෙන්නං පැහැදිලි වෙනවා මේ අයට තාරුණ්‍යයට බොහොම සම්බන්ධදෙයක් කරන පිරිසක්. තුරුණු බව උරුමකර දෙන කතාවකුත් යන්තමින් කියවෙනවා. ඒක වැදගත් පොයින්ට් එකක්. තාම හරියට තේරෙන්නෙ නෑ මේ මල්පබා කවුද/මොකක්ද කියලා. ඒ තරම් සූක්ෂම විදියට මේ රචකයා මේක ඉතාම සංයමයකින් ලියලා තියෙන බව පේනවා.

"එකිනෙක ගෙන.. තාලයකට

රන් නටුවක අමුණාගෙන"

මේ ඉතාම සෞන්දර්යාත්මක විදියට මොකක්ද කියන්නෙ. මෙතනදි තමයි රචකයා හරියටම මේ මල්පබා මොනාද කරන්නෙ කියලා එළියට දාන්නෙ. මං පැහැදිලි කරන්නං. මෙතන රන් නටුව කියන එක ඇත්තටම උපමාවක්. ඒකෙන් කියවෙන්නෙ පනාවක් ගැන. කොණ්ඩ කැරලි එකින් එක අල්ලමින් පනාවෙන් පිළිවෙල කරගනිමින් කරන වැඩක් ගැන තමයි මෙතන කියවෙන්නෙ. 

"සුළං සැරෙන් පීරාගෙන

We මල්පබා.."

මෙතනනං දැන් හැමෝටම පැහැදිලි ඇති. සුලං සැරෙන් පීරාගෙන කියන්නෙ hair dryer එකෙන් කොණ්ඩෙට අල්ලමින්, පීරමින් කොණ්ඩ කපන තැනක් තමයි මේ මල්පබා කියන්නෙ. හොඳට ඇහවොත් මෙතනදි සංගීතවත් කරද්දි hair dryer එකක ශබ්දය පවා එකතු කරලා තියෙනවා. තව දුරටත් කිව්වොත් saloon එකේ නම තමයි "මල්පබා".

අපි තව ඉස්සරහට බලමු.

"වප් මඟුලට බුද්ධ බෝග

හැම අටුකොටු පිරීයාන්.. ආ..."

මෙතන තියෙන්නෙ ප්‍රාර්ථනයක්. හැමෝගෙම කොණ්ඩ සරුසාරෙට වැවීයන් කියන එක ඉතාම සංඛේතාත්මකව උපහැරණයකින් බොහොම ලස්සනට කියලා තියෙනවා වගේම ඒකෙන් මොවුන්ට ලැබෙන ප්‍රතිලාභ එහෙමත් නැත්නං වාසිය ගැන ඊලඟ පද පෙලින් කියනවා.

"වසන්තයට ගී ගයන්න

කොවුල් රැලට අඬගහන්න"

කියලා මේ අය අරාධනා කරනවා හැමෝටම එන්න කියලා මේ අපූරු saloon එකෙන් කොණ්ඩෙ කපන්න. ඒවගේම එහෙම ආවම ඔවුන්ට වසන්තය උදාවෙන බව ව්‍යංගව කියන්නත් රචකයා දක්ෂ වෙලා තියෙනවා. දැන් අර මුලින් කිව්ව ආයුධ අතැතිව ඉන්න තරුණ කණ්ඩායමේ කතාවත් තව ටිකක් පැහැදිලි ඇති. ඒ ආයුධ කිව්වෙ කඩු කිනිසි නෙවෙයි කතුරු දැලිපිහි trimmer වගේ දේවල්. ඇත්තටම අති විශිෂ්ට ලිවීමක්.

අපි "මල්පබා"...

බලන්න ඒක කොයිතරම් අපූරු යෙදවීමක්ද කියලා. මං හිතන්නෙ ගොඩක් දෙනෙක් මේක තේරුම් අරන් තියෙන්නෙ වැරදියට. අදින් පස්සෙ මේ සිංදුව ඇහෙද්දි හොඳට අහලා බලන්න. ඇත්තටම මේ සුන්දර "මල්පබා" Saloon ගීතය කොයිතරම් සෞන්දර්යාත්මකව ඉදිරිපත් කරලා තියෙනවද කියලා. කොයිතරම් වෙනස් විදියට මේක කියලා තියෙනවද කියනවනං ඇත්තටම වෙහෙරලියද්ද මහත්මයාවත් මේකෙ සැබෑ තේරුම දන්නෙ නැතුව ඇති..

ප.ලි. මේක නෙවෙයි මේකෙ තේරුම කියලා කියන උන් දෙතුන් පාරක්වත් මේක අහපල්ලා. ඇත්ත කතාව ඕක තමයි