අද මහ චාටර් දවසක්...
උදේ පාන්දර ගෙදරම මහ යුද්ධයකි. කෙල්ලව ඉස්කෝලෙටත්, කොල්ලව මොනටිසෝරියටත් දැමීම පවුලේ ප්‍රථම රාජකාරියයි. දරුවන් දෙන්නා ඉගෙනගැනීමට යැව්වාම අපි දෙන්නා ටිකක් නිදහස්ය. යංතං ඒ රාජකාරි ඉවරකර ටීවී එක ඉස්සරහ ඉඳගත්තේ පත්තරේ විස්තරේ බැලීමටය.
රිමෝට් එක නැත. වැඩිහරියක් මේ ගැජට් පාවිච්චි කරන්නෙ පොඩිඋංය. ඒ නිසා උං ඒවා ආරක්ෂාවට තියන තැන් ගැන උන්ටවත් ආයි මතක නැත. එහෙව් එකේ මේ රිමෝට්ටෙකනං හොයනවා බොරුය. මායි ගෙදර උන්දැයි ගෙදරම අනිත්පැත්ත හරවා හෙව්වාය. වොෂ් රූම්, කාමර, ඇඳවල්, කුස්සි සේරම අවුස්සා බැරිම තැන ෆ්‍රිජ්ජෙක අස්සෙත් බැලුවාය. ඒකෙත් නෑය. හයිකූල් දොර ඇර බැලුවේ පුරුද්දටය. ටයිටැනික් නැවෙන් වැටිච්ච බාගෙට අයිස් බැඳුනු ජැක්මෙන් රිමෝට්ටෙක මං දිහා බලං හිටියාය. අරුං වැඩි ආරක්ෂාවට ඒක හයිකූල් එකටම දාලාය. දැං මේකෙං චැනල් මාරු කරොත් ඇලස්කාවෙ චැනල් වැටෙන්නට පුලුවන් නිසා ඒක පැත්තකින් තියා කන්නට ගියෙමු.
මාත් වයිෆුත් කන්නට වාඩිවිය. කටවල් දෙක තුනක් කන්න වුනේ නැත වයිෆ් විස්තරයක් කියන්නට ගත්තාය. උදේම කාත් එක්ක හරි මොනාදෝ ඕපදූපයක් තලුමරමින් කෑම උයනවා මට ඇසුනි. මේ ඒක විය යුතුය.
ඔයාලගෙ සීය හිටියනං මේ මැයි වලට අවුරුදු සීයලු. අක්කා කිව්වා ඔයාලගෙ තාත්තට ඒ වෙනුවෙන් සියනමකට දානයක් දෙන්න ඕන කිව්ව කියල. මට ඉස්මොල්ලෙ ගියාය. බිව් රංකිරි කටිං ආවා වගේ දැනුනාය.
කී නමකටද? හරියට ඇහුනෙ නැතිදැයි පරික්සා කිරීමට මං ආයි ඇසුවා..
සිය නමකට. ඇය කීවාය. තව ටිකෙං බත් එක අතෑරෙනවාය. ඇහිච්ච එක හරිය.
අපේ තාත්තා හවසට පොඩි සොට් එකක් දානවාය. ඒක දැම්මාම කියන දේවල් තාත්තා තියා මොන දෙයියන්ටවත් හිතාගන්නට බැරිය. තාත්තා කැතලික්ය. සොට් එක දැම්මාම ආගම් සේරම මාරුවී ට්‍රැක පනිනවාය. සියනමකට දානය දෙන්නට ගෙදර ඉඩ නැති බව අපේ පොඩි එකාට වුනත් තේරෙනවාය. සියනමක් වාඩිකර දානය දීමට මහපාර දිගෙත් පුටු තියන්න වෙනව සුවර්ය. කොහොමහරි ඒ ටික කරගත්තත් මේ දවස් වල මං යන්නේ රිම්එකෙනි. හොඳ වෙලාවට සීයගෙ සීයව එහෙම අපේ තාත්තා දන්නෙ නැතිය. එහෙම වුනානං සේරම දර්මසංගායනාවත් සෙකන්ඩ් වෙනවාය. එහෙනං අල්ලපු ගමෙනුත් පුටු ගේන්න වෙනවාය. මගේ හිතට දහසකුත් එකක් සිතුවිලි එමින් තිබුනි.
අම්ම කිව්වලු සිව්වනක් පිරිසටම දෙන විදියට වැඩේ කරන්න ඕන කියල.
වයිෆ් ආයිත් කිව්වාය. යකෝ අම්මත් සොට් එකක් දාලද. මට සිතුනි. සිය දෙනෙක් කියන්නෙ. එක ජාතියකින් විසිපහක්වත් ඕනය. මං හිතිං ගාණ හැදුවාය. 100 හතරෙන් බෙදුවාම 25යිය. දැං ඉතිං හොයපල්ලකො කම්කරුවො 25ක්. මට දෙලෝ රත්විය.
ගොවියො 25ක් කොහෙං හොයන්නද කියා මං ගෑණිගෙං ඇහුවාය.
මොකා.. ගොවියො මොකටද..
ඇයි සිව්වනක් පිරිස හදාගන්න.. මං කිව්වේය.
සිව්වනක් පිරිස හදාගන්න ගොවියො මොකටද අනේ..
ගෑණිගේ කතාවට මටත් ට්‍රැක පැන්නාය. සඟ වෙද ගුරු ගොවි කම්කරු.. එතන පහක් ඉන්නව කියල මීටර් වුනේ එතකොටය. කවුද යකෝ එතකොට සිව්වනක් පිරිස. පස්වග තවුසන් වෙන්න බෑ. එතන දාහක්නෙ. මට පහ වසරෙ සිස්සත්වෙට කරපු සතර පොතේ පිටකවරෙ ඉඳං සෞඛ්‍ය පොතේ ප්‍රජනනය පාඩම වෙනකල් පිටු සේරම සට සට ගාලා ඔලුවට ආවේය. ඒත් සිව්වනක් පිරිස අහුවුනේ නැත. දහම්පාසල් අවසාන විභාගෙට ආපු පේපර් එකේ ඕක ටක්කෙටම තියෙන්නට ඇතිය. අපරාදෙ දහම්පාසල් ගියානං ඒක දැනගන්නට තිබුනි. දැංඉතිං මේ නවනිංගිරාවෙන් බේරීමට මොකක්හෝ කරන්නට වෙනවාමය. හෙමීට ෆෝන්නෙක ගෙන ගූගුල් කරන්නට හිතුවා පමනි.
භික්ෂු භික්ෂුනී උපාසක උපාසිකා අයනෙ ඕන.
හැමිනේසන් කිව්වලු. කලාවරෙංකො. දැන්නං උඹේ රෙඩා පොට් පුතේ. කරන මගුලක් කරල බැලන්ස් කරගන්න බලපං. මගෙ යටි හිත උඩු හිතට ටොකු ඇන ඇන කිව්වාය.
ආ ඔව්නෙ කියා පිංහාමි හිනාවක් දා අත හෝදගන්නට ගිහිං ජාමෙ බේරගන්නට බැලුවෙමි.
ආපහු එනකොට whats app එක ටිං ටොං ටං පටොං ගානවා ඇහුනාය. කවදාවත් නැතුව ෆැමිලි ගෲප්පෙකය. හැමදාම ගු.මෝ.ගු.න. බු.ස. විතරක් දාන ගෲපයට හදිසියේ මොන අපරදිග චිංචිමානවිකාවක් වැහිලාදැයි හොටදා බැලුවෙමි.
අප්පට සිරියමෙ සාරා වෙලාය. වයිෆ් වැඩේ පත්තු කරලාය. මදනමෝදකයක් කාපු ඇටි කිකිළියක් වගේ වයිෆ් හිනාවෙන හඬින් ගෙදරම දෙදරන්නට විය. කොහෙද යන සිව්වනක් පිරිසක් නිසා අවුරුදු 38ක් තිස්සේ හරිහම්බකරගත් සායම මගේ ඇස්පනාපිට ඩිජිටලි සේදෙමින් තිබුනි. ආගමේ නාමයෙන් දත්මිටිකමින් පොඩි එකාව එක්කේන්නට මොන්ටිසෝරියට යාමට පිටත් විය. හිතුනොත් මෙහෙමම පංසලකට ගිහිං මහන වෙනවාය.
