බර කිරිල්ල..

 බර කිරිල්ල..

ලමයින් විවිධාකාරය. එකාට එකෙක් වෙනස්ය. එහෙව් ලමයින්ව එකම මිනුම් දණ්ඩකින් මැනීම ගොං වැඩකි. දරුවාගෙ බර මනින දවස යනු ගෙදරක අම්මෙක්ට උසස් පෙළ විභාගයටත් එහා ගිය කඩඉමකි. මිඩ්වයිෆ්ගේ කටට රතිඤ්ඤ දාන්න හිතෙන මට්ටමට කතන්දර කෝටියක් අසාගෙන ගෙදර එන්නට වෙන බව සිහි වූ විට අම්මලා ඉන්නේ පට්ට ස්ට්‍රෙස් එකකය.

ඇත්තටම මිඩ් වයිෆ්ලගෙ මේ ජොබ් එක මටනං පුදුමාකාරය. යකෝ කන්නැති ලමයෙක්ට ගහක බැඳල කවන්නයැ. උං කන්නැත්තං කන්නෑමය. කන වෙලාවට පස් වුනත් කනවය. එහෙම මේ බර මනින්න කිට්ටු වෙද්දි දෙකොන දිගඇරෙන්න කන්න තරම් දැනීමක් පොඩි උන්ට නැත. මිඩ් වයිෆ් නෝනලාට අනුව මේ ප්‍රස්ථාර යා යුත්තේ උඩටමය. බැරිවෙලාවත් පහලට ආවොත් ඌ කපෝතිය. ජහජරාව කවල කිසිම පෝෂණයක් නැතුව ලමයි හදනව. කොස් බතල මයියොක්ක ටිකක් දීලා ලමයෙක්ව හදන්න දන්නෑ. කඩචෝරු කවල කවල ළමයින්ව මන්දපෝෂණය හදවනව. කියමින් බලාසිටියා වාගේ කියනවාය. ඇත්තටම ගෙදරදි මුන්ට කවන්නට ඔට්ටු වෙන ඔට්ටු විල්ල දන්නේ ගෙදර උංය.

සමහර කාල වල ළමයින්ට අසනීප හැදෙයි. සමහර කාල වල උං හිතාමතාම කන්නැතුව ඉඳියි. තවත් කාල වල උන්ට කන්න බෑ. තවත් ලමයි කනව වගේ දෙගුණයක් ක්ෂය වෙන්න දඟලයි. මේ මොනම මඟුලත්වත් ගැන කිසිම ඇහිල්ලක් බැලිල්ලක් නැතුව අම්මාට කනෙ ඇඟිලි ගහගන්න දෙනෝදාහක් දෙනා මැද දෙස් තැබීමනං අතිශය ප්‍රාථමිකය. මේවාගේ අහිතකර ප්‍රතිඵල විඳින්නට වෙන්නේ අහිංසක ගෙදර ඉන්න මහත්තුරුන්ටය. 

බර කිරපු දවසේ සිට ගෙදර මනුස්සයාට හෙනහුරාය. ඌ කැස්සත් බැනුං අහනවාය. නැගිට්ටත් වැරදිය. නිදාගත්තත් වැරදිය. මිඩ්වයිෆ්ගේ පලිය ගන්නේ අපෙන්ය. ගෙදර ආපු වෙලේ ඉඳන් මූණ එල්ලං ඉන්න බිරිඳගෙන් ඇයි ඇහුවත් වැරදිය. ඇහුවෙ නැතත් වැරදිය. බැරිවෙලවත් උපදෙසක් දෙන්නට ගියොත් සොරිම තමයි. ලක්ෂ්මී දෙවඟනට මෝහිනී ආවේස වෙලා මායා එනවා දඬුවම් දෙනවා ගීතයේ තාලයට නට නට ඇවිත් බොටුව කඩනවා බැලීමට ආසනං කතාකලාට කම් නැත. ඒ නිසා සතියක් විතර යනකල් වෙනදේ බලා ඉඳීම නුවණට හුරුය. 

අනෙක අතට අර පොඩි එවුන් පව්ය. බෙල්ල මිරිකල හරි උන්ට කවන්න දහ අට සන්නිය නටන්නේ මිඩ් වයිෆ්ගේ ගෙදර අයව මතක් වෙන නිසා විය යුතුය. ඒත් ඉතිං අරුං මර ලතෝනි දෙමින් දහ අතේ දුවන්නේ මෙලෝ හසරක් දන්නැතුවය. ඇත්තටම උන්ට කන්න බැරුව ඇති. කෑවෙ නැත්තං ඇඳක ගැටගහල සේලයින් බෝතල් තුන හතරක් හරි දෙන ලෙවල් එකෙන් ඉන්න අම්මලාට ළමයාව පේන්නේ මන්දපෝෂණයෙන් පෙලෙන ඉතියෝපියාවෙ දරුවෙක් ගාණටය.

එහෙම හිතෙන ගාණට දරුවන්ව අම්මාව දෙකයි පනහට දාලා තවුසන් ටෝක් දෙන මිඩ්වයිෆලානං පාපයකි. අපේ ළමයි ගැන අපිටවත් නැති බොරු කැක්කුමක් ඇඟට අරන් නොහොබිනා බැනුම් බනිමින් අම්මාව පාච්චල් කර ඔවුන් පිටකරන්නේ ඔවුන්ගේ රැකියාවේ ආතතිය වි යුතුය. මෙය අතිශය ප්‍රාථමිකය. ළමයින්ට කැවීම කල යුතු බව අප දනී. ඒක ඇත්තය. හැබැයි කිසිම "සාමාන්‍"ය දෙමව්පියෙක් තම දරුවාව හිතාමතා බඩගින්නේ තියන්නෙ නැත. තමන්ට තියෙන එකත් පුලුවන්නං උන්ට කවයි.

තමන්ගෙ ජොබ් එකේ ඇරියස් අපිට අදාල නැත. අනෙකාට ගරු කිරීමට පුරුදු විය යුතුය. කවුරු වුනත් මේ ඇවිත් ඉන්නේ අම්ම කෙනෙකි. කාගෙවත් අතපල්ලෙන් වැටුනු බෙහෙත් හිඟමනේ යන යාචකයෙක් නොවේ. මෙය අප රටේ නීතියට අනුව අපට උරුම අයිතිවාසිකමකි. එය ඉටු කිරීම ඔබේ වගකීමකි. එය තමන්ගේ කරුමයක් ලෙස නොසිතා කටයුතු කරන්නේනම් ඉතාම හොඳය. අප ඔතනට පැමිණෙන්නේ කාගෙවත් ලොකු සීන් බැලීමට නොවෙමු. අපට අපගේ දරුවාගේ මට්ටම දැනගැනීමට අයිතියක් ඇත. එය පෙන්වා දීම ඔබ සතු වගකීමක් ලෙස සලකා එය සටහන් කරදී කල හැකි දේවල් වටහා දෙන්න. අම්මලාව බලු ගානට දමා පහත් කොට කෑමොර දීම ඔබේ රැකියාවේ කොටසක් නොවේ. විද්‍යාත්මකව පවසන උපදෙස් දුන්නාම ඇතිය. අපේ ළමයි ගැන ඉතුරුහරිය අපි බලාගන්නං.. මොකද ඒ ළමයි අපේ...

කැවිල්ල

 කැවිල්ල 👶🏻

කෑම කෑමට කුඩාකාලයේදී මේ තරම් අප්‍රිය එකම සතා මිනිසා වියයුතුය. පොඩි උං කන්න මෙච්චර අප්පිරියාවක් දක්වන්නෙ මොකක් නිසාදැයි මටනං හිතාගන්නට බැරිය. මේ ලෝකෙ මවපු මොකාහරි අපි කවන්නට කරන කෙලි, විඳින දහදුක් දන්නවනං හුස්ම ගන්නව වගේම කෑමත් ඉබේම ඇඟ ඇතුලට යන්න සිස්ටම් එකක් අනිවාර්යයෙන්ම මවනු ඇත. ඕනෑම සතෙක් ජීවිතයේ හැමදේම කරන්නේ කාලා බීල ඉන්නය. එහෙව් එකේ මුන්ට කරන්නම බැරි වැඩේ ඒකය. අනික් හැම සතාම නොකා නොබී මැරෙන්නට බැරුව ලතෝනි දෙද්දී මිනිස් පොඩි උං කන්නේ නැතුව ලතෝනි දී මැරෙන්නට හදයි.

පොඩි කාලේ සිටම අපිට අම්මලා ලෝකෙ නැති කතන්දර කියමින් කවයි. ගෝනි බිල්ලන්, මකරුන්, යක්ෂයන්, පිසාචයන්, කුම්භාණ්ඩයන් පමණක් නොව හැකිනම් මහසෝන ගැන හරි කියා බියවද්දා කටක් දෙකක් බඩට යැවීම සාමාන්‍ය ලාංකේය සිරිතයි. ටික දවසක් යන විට අපේ පොඩි උං මහසෝන ඇත්තටම ඇවිත් කන්න කිව්වත් හිනා වී "අනෙ පලයං බං යන්න" කියන ලෙවල් එකට බය නැතිවෙයි. ඉන් පස්සෙ උං කන්නෙ උන්ට ඕන වෙලාවටය. පුදුමය නම් උන්ට එහෙම බඩගින්නක් එන්නැති එකය. සාමාන්‍යයෙන් වැඩුනු නිරෝගී මනුස්සයෙකුට හරියමං ආහාර වේලක් නැතුව දවස් 8ක් 10ක් ජීවත් විය හැකි වුවත් මේ අරුමපුදුම දරුවන් නොකා නොබී මාසයක් වුවද ඉනු ඇත. මොනා නැතත් අයිස් ක්‍රීම්, බිස්කට්, චොක්ලට් දුටුව සැනින් ලොවෙත් නැති බඩගින්නක් එනඑකනං මාර වැඩකි.

ළමයි හදන්නට පෙර ළමයින්ට කැවිය යුතු ආකාරය ගැන යම් යම් දෑ කියවා සිටියෙමි. එකම මේසයක තබා කෑමට පුරුදු කරවීම, එකම වේලාවකට කෑමට හුරුකරවීම, කෑමට පෙර පසු අත සේදීම, කෑම කෑමට බල නොකිරීම, කැවීමට ෆෝන් නොදීම, කෑම ප්‍රතික්ෂේප කල විට කැවීම නවතා කන වෙලාවක කැවීම වැනි උපදෙස් ඉන් කීපයකි. මුලදීනම් මේවා අකුරටම කිරීමට මාර ට්‍රයි එකක් දුන්නද පහු පහු වෙනකොට උපදෙස් දෙපිටිං ගොස් උං ඔලුවෙං හිටගෙන කෑවත් කවන තත්වයට පත්විය. ගේ වටේ දුවමින්, කතා කියමින්, වාහනේ රවුම් ගසමින්, බල්ටි ගසමින්, තරු ගනිමින්, පොලොවේ පස් කමින් කැව්වද උං කන්නේ කටවල් දෙක තුනකි. ටීවී එක, ෆෝන් එක දීම පමණක් නොව කිව්වොත් ප්‍රෙට්‍රල් දමාගෙන ගිනිතියාගැනීමට පවා දෙපාරක් නොසිතෙන ගානට හෙම්බත් වෙන මේ කෙරුවාව දවසට තුන් වතාවක් කිරීමට ඇති බව මතක් වීමත් අට වසරෙදි තනියම මහරෑ රාස් බැලුවට වඩා භයානක හැඟීමක් ඇතිකරයි.

රටේ නැති සියලුම ගුණදායක පෝෂණීය දෑ මුසු කරමින්, පත අට එකට සිඳවා, වෙදපප්පා අරිශ්ටෙ හදනවටත් වඩා සූක්ෂම ක්‍රම සහ විධි භාවිතා කරමින් යූ ටියුබ්, අර ටියුබ්, මේ ටියුබ් සේරම පීරමින් අපෙ අම්මා සිට පබිලිස් සිල්වා දක්වා වැනි සෑම සූපවේදියකුගේම උපදෙස් මත කෑමවේල පිළියෙල කරගන්නේ ඇන්කර් පීඩියා ප්‍රෝ වල ඇති යකඩ, ප්‍රෝටීන්, කාබෝහයිඩ්‍රේට් වලට මෙන්ම සමපෝෂ යහපෝෂ ත්‍රීපෝෂ සියල්ලේ ධාන්‍ය පෝෂක වලට හැරෙන්නවත් බැරිවෙන්නය.

පට්ට ගේමක් දී හදන කෑමෙන් කටක් දෙකක් කෑවත් කෑම වල ගුණ අගුණ සැර තිත්ත ගැන අවලාද කියමින් කටට දැමූ කටත් ගේ මැද බිම දාන්නේ පශ්චාත් කැවීමේ කාර්යයන්ද එකතු කරමින් ළමයගෙ අම්ම මුත්ත මතක් කරමින්ය. යන යන තැන කෑම හැලීම, කවනා කටෙන් බාගයක් පිඟානට දැමීම, කකා ඉන්න කටවල් කිසි හිරිකිතයක් නැතුව අතට දැමීම, වතුර එක හලාගැනීම අති සාමාන්‍ය දේවල්ය. අමාරුවෙන කටට දමන කෑම කටද පැය දෙකක් වුවත් කටේ තියාගෙන ඉන්නේ රිළවුන් උගේ කටේ කෑම ස්ටොක් කරගන්නා ක්‍රමය තාමත් ජාන වල ඇති නිසා වියහැකිය. 

ආච්චිලා සීයලා ඉස්සරහ කැවීම යනු හෙනමම වෙනමම රිස්ක් එකකි. ඒ ගැන කියලා වැඩක් නැතිය. කියන්නටනං දේ බොහෝය. ළමයින්ට ඇත්තේ චූටි කටවල්ය. චූටි බඩවල්ය. කෑම කන්නේ ලොකු වෙන්නටය. ලොකු වෙන්න කන්න ඕනය. කෑවත් නැතත් ලොකු වෙනවාය. එහෙමයි කියා නොකවාත් බැරිය. මේ ප්‍රශ්ණයටනං මට ඇත්තටම තාමත් උත්තරයක් නැතිය. ඇත්තටම ළමයි කන්න මෙච්චර අකමැති ඇයිදැයි උං ලොකු වුනාම අහලා බැලිය යුතුය. එතකල් කැවිය යුතුය.

දූපතේ තවත් දවසක්

 දූපතේ තවත් දවසක් 🏝

ක්‍රිස්ටිනා නහයේ බේරෙන හොටු ගවුමේ පිසදමමින් කුස්සියට ඇතුලු වේ.

ක්‍රිස්ටිනා : මොනවද තියෙන්නෙ කන්න රෑට.. බඩගිනියි හොඳටම..

එළිසබෙත් : කන්න.. හරි අපූරුයි ක්‍රිස්ටිනා.. පිහදාන විදිය හොටු ගවුමෙ.. නේද දැන් ලොකු ළමයෙක්.. වගේනෙ හැසිරෙන්නෙ පොඩි එකෙක්..

ජොආනා : කන්න තිබුනත් මොනව වුනත්.. තියෙනව වගෙයි හොඳට බටර්නං..

දෙදෙනාම හිනාවෙයි.. මේ අතර ඩේවිඩ් එතනට පැමිණේ..

ඩේවිඩ් : හොයන්නද බටර් කොහෙන්. ගැලෙව්ව අන්තිම අලෙත් තිබුනු මයියොක්ක. ඉස්සරනං හම්බුනානෙ පන්දාහවත්. වේලන්න වෙයි කරෝල මෙහෙම ගියොත්නං.

එළිසබෙත් : අනේ දෙවියනේ.. අස්වද්දනව කිව්ව නේද කුඹුරු ටික පුරන්.. මොකක්ද වුනේ ඒව පටන් අරන්..

ඩේවිඩ් : ඇහුවද කිව්වට මම එදා අර්නස්ට්.. බිලීවත් එකතුකරන් හදිස්සියෙ පාටකලා තාප්පනං.. බඩගින්නෙ තමයි දැං හැමදාමත්..

එළිසබෙත් : එපා කේන්තිගන්න ඩේවිඩ්.. වැඩිවෙයි ආයිත් ප්‍රෙෂර්..

අර්නස්ට් කිවිසුමක් අරිමින් කුස්සියට පැමිණේ.. ජොආනා නහය උඩට අදිමින් සිටී..

අර්නස්ට් : තියෙන්නෙ කොහෙද කොත්තමල්ලි.. අමාරුයි ඇඟට හොඳටම..

එළිසබෙත් ගොස් අර්නස්ට්ගේ නළලට අත තබා බලයි..

එළිසබෙත් : දෙවියන්ගෙ නාමෙට ඩේවිඩ්.. සහලෝල මේ ළමයට උණ.. අමාරුද ගොඩක් ඇඟට..

ඩේවිඩ් : තියෙනවලු උණක් කැස්සත් එක්කම.. අඩුවෙනව දවසින් වෛරස් එකක් පොඩි.

එළිසබෙත් : මංද වැදිලද කියල මොන සාපයක්.. කලින් ජොආනා.. පස්සෙ ක්‍රිස්ටිනා.. දැන් අර්නස්ට්.. හැදෙනව කෙනෙක් හොඳවෙද්දි කෙනෙක්ට..

එමිලි බෙල්ල අතගාමින් පැමිණේ..

එමිලි : රිදෙනව මගේ උගුරත්.. හැදුවොත් සුවදරණි දෙනවද මටත්..

කියා එතනින් පිටව යයි..

ජොආනා : ලබන සතියෙ විදිනවලු එන්නත බූස්ටර්.. විදගන්න යන්න ඉන්නෙ මායි බෙනුයි..

එළිසබෙත් : නැද්ද තාමත් ලැජ්ජාවක්.. ඇවිදින්න හැමතැනම එක්ක බෙන්..

ඩේවිඩ් : කතාකරන්න එපා ඕකගැන ආයිමත්. යන්නෙ නෑ එළියට කවුරුවත්.. දුන්නු ටික ඇති දැනට කරදර. හොයාගන්නං මම ආපු තැන මේ ලෙඩත්. 

බිලී හති දාගෙන දුවගෙන එයි..

බිලී : මිස්ට රොබින්සන්.. අන්න අර නපුරා.. 

ඩේවිඩ් : කියනවා කවුද? 

බිලී : දුවනව දැක්ක මං පාසන්ස්.. ලේ පෙරාගෙන නහයෙන්. කියවනව බෙන්ගෙ නම වියරුවෙන්. මට වුනේ මේ ටික උඹ නිසා කියමින්.. අල්ලගෙන ඇති දැනටමත්..

ජොආනා : අනේ දෙවියනේ.. බෙන්.. කරදරයක්නං වෙන්න එපා..

ජොආනා දිවයයි. ඒ පසුපස හොටු පෙරමින් අර්නස්ට්ද දුවයි.

එළිසබෙත් : වෙන්න එපා කලබල.. විසඳගනියි උන් ඒක.. ක්‍රිස්ටිනා නවතින්න..

ඩේවිඩ් : බෑ මෙහෙම බලං ඉඳල. කරන්නට වෙනව යමක්.. කෝ තුවක්කුව මගේ..

බිලී : ගේන්නං මං මිස්ට රොබින්සන්..

එමලි නැවතත් පැමිණේ..

එමිලි : කලබලෙන් මොකද මේ හැමෝම.. ඉවරද හදල මට සුවදරණි.. අමාරුයි ඇඟටත් මගෙ..

එළිසබෙත් : අහගන්න එපා කුණුහරප මගෙන්.. නැතුව ඉන්නෙ මං ඇඟේ ලේ.. ඉල්ලනව ඒ අස්සෙ බම්බුවක්.. යනව මෙතනින් යන්න...

කියා ඩේවිඩ් පසුපස දුවයි..

සියලු දෙනාම දිවයයි. පාසන්ස් සිටින තැනට ලංවෙනවිට පාසන්ස් බෙන්ව බිම දමාගෙන පහර දෙයි..

ඩේවිඩ් හා අර්නස්ට් දෙදෙනාව දෙපැතතට කර රණ්ඩුව නවත්තයි. 

පාසන්ස් : කරුමක්කාර මෝඩයා.. ගෙනාවෙ තමුසෙ තමයි මේ ලෙඩේ.. නහය බලනව මගේ..

ඩේවිඩ් : මොකක් වුනේ කියනව පාසන්ස්.. මරන්නද හදන්නෙ මේ ළමයව.. උනේ මොකක්ද කියනව බෙන්..

බෙන් : කොක්කට නහය ගැලවිලා මුගෙ මිස්ට රොබින්සන්.. කරන්නද මොකක් මම.. 

පාසන්ස් : හැදෙව්වා ලෙඩක් කරුම.. පැනල ගෙවල් වලට රෑට.. හොඳට තිබුනු මගෙ නහය.. අමතක වුනා අත නැති බව..

ජොආනා බිම බලාගෙන සිටී. බෙන් ජොආනා දෙස බලයි.. අර්නස්ට් හොටු උඩට අදිමින් බෙන්ව අල්ලාගෙන සිටියි. බෙන්ගේත් හොටු බේරෙයි. එළිසබෙත් පැමිණ ලේන්සුවකින් අර්නස්ට්ගේ හොටු පිසදමයි.

ඩේවිඩ් : කියන දෙයක් කියනව තේරෙන්න පාසන්ස්..

පාසන්ස් : බේරෙද්දි හොටු නහයෙ ඇදල දැම්ම මම කොක්කෙන්. ගලද්දි ලේ මූණෙං.. දැනගත්තෙ නැති බව නහයත්..

බිලී සිනහවෙමින් කට අතින් වසාගනී..

ඩේවිඩ් : මරන්න හදන්නෙ ඒකට බෙන්ව.. හැදිලද පිස්සු තමුසෙට..

පාසන්ස් : වගකියන්න ඕන තමුන්ගෙ දුවයි මේකට.. එයයි දුන්නෙ මේ කරුම ලෙඩේ බෙන්ට. 

ඩේවිඩ් : රමණයක්ද මොන කියවන්නෙ පාසන්ස්.. ඇත්තද කියන්නෙ මේ ජොආනා..

ජොආනා : ඒ වුනාට තාත්..

ඩේවිඩ් : ඇති.. අර්නස්ට් අතාරිනව බෙන්ව.. යමු අපි අපේ ගෙදරට.. ඈත්වෙලා ඉන්න එකයි සුදුසුම නපුරු මිනිස්සුන්ගෙන් සදහට..

බෙන් කෑ ගසයි.. පාසන්ස් බෙන්ට පෙරළාගෙන පහර දෙයි. එළිසබෙත් ජොආනාගේ අතින් ඇදගෙන යයි. අනිත් අයද ගෙදර දෙසට ගමන් කරයි..

නිදි කිරිල්ල...

 නිදි කිරිල්ල...

ලොව ඇති පහසුම කියා පෙනෙන අතිශය භයංකරම කාර්යය මට දැන්නං මේ ළමයි නිදිකෙරිල්ලය. ඇහැරලා ඉන්නවට වඩා නිදි කෙරුවාම දැනෙන නිවන ලබාගැනීමට කරන දුෂ්කර ක්‍රියාවනං කියලා වැඩක් නැත. අතට අහුවෙන ඕනම මඟුලක් කමින්, ප්ලග් පොයින්ට් වල ඇඟිලි ගසමින් සිය දිවි හානි කරගැනීමට පොඩි උං වෙහෙසෙන්නේ සමහර විට කවනවා-නිදි කරනවා-කවනවා-නිදි කරනවා වැනි කිසි තේරුමක් නැති ජීවිතයක් මොකට ගෙවනවාදැයි සිතෙන නිසා වෙන්නට පුලුවන. ඒත් අපිද ජීවත් විය යුතු නිසා උංව නිදි කිරීම අපේ ලොකුම වැඩේ වී ඇත. සමහර වෙලාවට මේක අපේ රටේ අවුලක්දැයි මට සිතේ. වෙනරටවල ළමයි කොට් වල තනියම නිදියනවා යැයි මං අසා ඇත. ඒකනං ලෝක පුදුමයකි. 

අමාරුම පාට් එක උං ඇඳට ගැනීමය. රෑ වෙනව දවල් වෙනව එළි වෙනව තියා කාලය ගැන කිසිම හැඟීමක් නැති එකෙක්ව දැන් නිදියමු කියා ගෙනයාමම ගේමකි. කොහොමහරි ගෙනිච්චත් නිදියාමට පෙර උංගේ සියලු අවශ්‍යතා අපි විසින් සපුරාලිය යුතුය. කතානං කතා, සිංදුනං සිංදු, නැටුං නං නැටුං විතරක් නොවේ උං කිව්වොත් අපිට ඔය තුනම එකවර වුවද කිරීමට සිදුවනු ඇත. පට්ට ගෙමක් ගසා යංතං ඇස් පියවීගෙන එනවිට මොකක්හෝ කියා නැවත නැඟිටීම පොඩි එවුංගේ ජන්ම ගතියකි. වතුර තිබහක්, චූ බරක්, බඩගින්නක් හෝ මුකුත්ම නැත්තං මාසෙකට කලින් වැටුනු එකක කැක්කුම දැන් සිහිවීම වැනි රටේ නැති ඕනෑම අවශ්‍යතාවක් එකවර මතක් වී ඉද්ද ගැහුව වගේ කෙලිං වෙන්නෙ උට නින්ද යයි කියා බයටය. ඇත්තටම කිව්වොත් උංව නිදි කරන්නට අපි උන්ට වඳින්නැති ටික විතරය.

මේ වෙලාවට ගෙදර කිසිම වැඩක් සාමාන්‍ය ලෙස කිරීම අපට අවසර නැත. ටීවී බැලීම, අස් කිරීම, පිඟන් සේදීම, ඉඳගෙන සිටීම, ඇවිදීම තියා හයියෙන් කල්පනා කිරීමවත් කල නොහැක. උං එච්චරටම සංවේදීය. ගෙදර සියලු සද්ද නවතා, දාඩියට පිඹිමින්, කකුල් කැඩෙනකල් වනමින්, කට රිදෙනකල් සිංදු කතා කියවමින් නිදිකල පසුව ඌව ඇඳ මත තැබීම මීළඟ මෙහෙයුමයි. මීට පෙර ජීවිතේ කිසිම දවසක එතරම් පරිස්සමෙන් කිසිම වැඩක් කර ඇත. මොකද මූ ඇහැරුනොත් කන්නට වෙන පරිප්පුව දන්නා නිසාය. දශමයක්වත් නොසොල්වා ඇඳ මත තැබීමට හැදුවත් දෙපාරක්වත් ඇහැරී නැවත නිදිකරවීමට වීම සාමාන්‍ය සිරිතය. ඒ මේ අස්සේ එන බෝතල් පත්තරකාරයන්, චූන් පාන් වෑන්, මාලුකාරයන්, මීකිරි කෙල්ලන් වැනි උන්ගේ ලවුඩ්ස්පීකර් සද්දයනං වහකි. යංතං ඇහැ පියවෙනකොටම එකෙක් යයි. දවසක ඕකුන් මගෙන් මැරුම් කන්නෙ පොඩි එකා නිදිකරවා වැදගත් වැඩක් 😜 කරමින් සිටින අතරතුරක ගියොත්ය. අන්න එදාට මීකිරි කෙල්ල මංගැන හරියටම දැනගනු ඇත. 

කෙසේ හෝ ඇඳෙන් තිබ්බාම මීලඟ කාර්යය නෙට් එක දැමීමය. ස්පයිඩ මෑන් බිල්බිම උඩ යනව වගේ කකුල් අත් විහිදාගෙන ඇඟේ පොඩ්ඩක්වත් නොගෑවෙන්නට මෙය කිරීමට දඟලන දැඟලිල්ල දැක්කොත් තනි ඇහැට ඇඬෙනවාය. ඒකටත් එක්ක අපේ ඇඳවල් මරුය. අඩියක් තියන තියන සැරයක් ගානෙ ලී ඇඳං වල සද්දයට අරූ උඩ යයි. මං මෙට්ටෙ හපාගෙන කොට්ට බදාගෙන බිමට පැනගන්නේ ආයිමත් සිදූ මුලසිට බැලීමට හිතේ හයියක් නැති නිසාය.

මෙතෙක් වේලා කියපු කරපු සේරම ලෙසටම කලත් ඇඳෙන් බැස යන ටිකට කකුලට උගෙම චීස් බීස් සෙල්ලං බඩුවක් පෑගීම, මේසයක් පෙරලීම, හචිමක් යාම, දොරේ හැප්පීම වැනි දේවල් ඉතාම සුලභ සිද්දිය. ඒවායේ ප්‍රතිඵල නැවත පැයගාණක් අතිවිඳින්නට සිදුවේ. මුකුත්ම නැත්තං කකුලෙ ඇටයක් හරි කැඩෙන සද්දෙට ආයිත් ඇහැරෙන අවස්ථාද එමට ඇත. උංට ඇත්තේ පුදුම කංය. ඇහැරලා ඉන්න වෙලාවට නම කියා දහ අතේ බෙරිහං දුන්නත් කනකට නොගන්න එකාට නින්දේදී අධි සංවේදී කං ලැබෙන්නේ කෙසේදැයි මට තාමත් පුදුමයකි. 

කොහොමවුනත් මොනතරම් ගේමක් ගසා ලේ පුච්චගෙන ඇඳෙන් තියා බැස්සත් පසුව ඌ නින්දෙන්ම යංතමින් සිනහවෙන්නේ මෙතෙක් කල කී දෑ සියල්ල දැක මට කෝචොක් එකට වගේය. ඒත් අර අමාරු සේරම අමතක කරවන ඒ හිනාවනං ඉනාවකි.

සුරංගනා කතාවල දේවල් ඇත්තටම වුනොත්..

 සුරංගනා කතාවල දේවල් ඇත්තටම වුනොත්..

දවසක් මං අසරණ වෙලා බඩගින්නෙ කැලේ මැද්දෙන් යද්දි සුරංගනාවියක් ඇවිත් සිතූ පැතූ වෙලාවට කැඳ හැදෙන කලයක් මට දෙනව. මං ඒක අරන් ගෙදර යනව..

අම්ම - මේක කොහෙන්ද හොරකං කලේ.. කියපං..

මම - අනේ අම්මෙ මේක මට සුරංගනාවියක් දුන්නෙ..

අම්ම - අනෙ පලයං යන්න.. තෝ හිතුවද මං මේ මී හරකෙක් කියල.. මගෙං මැරුං නොකා ඕක හොරකං කරපු එකාට ගිහිං දීපං..

මම - අනේ නෑ අම්මෙ.. මේක අපි හිතපු ගමන කැඳ දෙනව. බලන්නකො..

අම්ම - කැඳ.. තෝ ආවද මෙතන මාව රවට්ටන්න.. හිතපු හිතපු වෙලාවට කැඳ දෙන්න උඹ හිතුවද මේක බොගෙ අප්පුච්ච කියල.. මං ආයි උඹට කියන්නෑ.. කරුණාකරල මේ මඟුල් කලේ අරං ගිහිං තිබ්බ තැනකින් තියල වරෙං..

මම - අනේ... අම්මෙ.. ගහන්නෙපා.. ආව්.. මේ යනෝ.. ආහ්.. එපා.. යනෝ..

***************************************

දුප්පත්කම නිසාම ගෙදර හිටපු එකම එළදෙනව විකුණන්න ගිහිං බෝංචි ඇට දෙකක් අරගෙන ගෙදර ගියාම..

තාත්තා - ඈ බොල ගොං වස්සො.. ගෙදර හරියටම හිටපු එකම එළදෙන දුන්නම මං තොපිට කිරි දෙන්නෙ තොගෙ... මං කියන්නෑ.. ඔය ඇට දෙක අරගෙන ගිහිං තෝ ගහගනිං තොගෙ.. අනේ අම්මප ළමෙක් කියල එකෙක් හැදුව ඊට වඩා හොඳයි බලු පැටියෙක් හැදුවනං. අඩුම තරමෙ නැට්ට හරි වනනව. දැං තොගෙ ඔය ඇට දෙක තම්බල කන්න දීපං ගෙදර උන්ට.. අනේ ඇත්තට බං. තොට මොළේ කළඳක් නැද්ද බං.. දැං ඉතිං හිටපල්ල බඩගින්නෙ.. සිංපංචි ගොනා..

***************************************

රෙදි ටික හෝදන්න බෝඩිමේ ලිඳ ලඟට ගියාම එතන ඉන්න ගෙම්බෙක් දැකල උගෙ ඉල්ලීමට කිස් කරල කුමාරියක් වෙලා බෝඩිමට එක්ක ආවම..

බෝඩිමේ ඇන්ටි - මේ කවුද. තමුසෙලගෙ අම්ම මාව විස්වාස කරල මෙහෙ නැවැත්තුවෙ මේ මඟුල් නටන්නද. අනික මේකෙ ඉන්න හිටින්න තැනක් තියෙනවද. දැන් තමුසෙ ඔය ගෑණිවත් මේ කාමරේ තියාගෙන ඉන්නද හිතුවෙ. මේක අම්බලමක් කියල හිතුවද. මං දැං මේකිටත් උයන්නෝන. අම්මල අඳුරන නිසා සොච්චමක් අරගෙන ඉන්න දුන්නම තව උං එක්කගෙන මේක අස්සෙ ලැගල මාවත් නැති කරන්නද හදන්නෙ. මෙතන ගෑණු ගන්නෑ කියල දන්නැද්ද. බලපංකො මේකිගෙ ඇඳුං.. ඉන්නව නිකං කුමාරි වගේ.. කරුණාකරල එක්ක පලයං. නැත්තං මං දැන්ම අම්මලට කෝල් කරල කියනව පුතාගෙ වරුණාව.. මං ආයි නොකිව්වයි කියන්නෙපා..

***************************************

ඔන්න දවසක යාලුවොත් එක්ක බීච් එක පැත්තෙ ගිහිං ඉද්දි එකපාරම දියකිඳුරියක් හම්බවෙනව. අත ඇල්ලුව විතරයි කුමාරියක් වෙලා කරපු උදව්වට ගෙදර එක්ක යන්න කියනව. ගෙදර ගියාම..

අම්ම - ඒ පාර මොකාද මේ ගෙදර එක්ක ආපු තේ උඩිච්චි. බලපං කොණ්ඩෙ පීරල නෑ මාස ගාණකිං. ඇඟිලි බලපං. චිඃ විතරක්. කකුල් අත පය සේරම කොරපොතු ගැහිල. නෙදකිං.. 

මම - අනේ නෑ අම්..

අම්ම - ඥෑ ඥෑ නෙවෙයි.. ඉඳල ඉඳල ගෙනාවා එකියක්. දැං මොකද මේ හදිස්සියක්. තෝ කන්න බොන්න දෙනවද මේකිට. අඩුම ගානෙ තේකක්වත් හදාගන්න පුලුවන්ද. උඹට හරියමං ආදායමක් තියෙනවද දැං පවුල් කන්න. කෝ දැං මුන්දැගෙ අම්ම තාත්ත.. යකෝ දෙයක් කරන විදියක් තියෙනවනෙ. චාරිත්‍රයක් දන්නැත්ද තොපිල. දැං මේ ගමේ එවුං හදයි යස කතාවක්.. අනේ අම්මප මාත් හැදුවනෙ ගොනෙක්.. එක්ක පලයං මේකිව. ආයි හිටපු දිහාවටම දාලා වරෙං.. පලයං ඉතිං කිව්වම..

***************************************

දවසක් වතුර ගේන්න ගඟ ලඟට යනව. වතුර ගන්න ගඟේ ගලක් උඩ ඉඳන් නැමෙන කොටම මෙන්න බොලේ කොළයක් උඩ  පාවෙලා එන ළමයෙක් එනව. කරන්න දෙයක් නෑනෙ. මං ළමයව අරගෙන ගෙදර යනව. ගෙදර ගියාට පස්සෙ..

වයිෆ් - ආ.. මේ මොකද..

මම - මං මේ ගඟ ලඟට යද්දි මේ ළමය ගඟේ පාවෙලා ආවනෙ..

වයිෆ් - මොකක්.. තමුසෙ හිතුවද මට අමු කැවිල කියල.. කාගෙද මේ ළමය.. ආ..

මම - මේ ළමය කාගෙද දන්නෑ ඒයි.. මේ පව් නිසා මං ගෙනාවෙ..

වයිෆ් - තමුසෙට පිස්සුද ඕයි.. කොහෙවත් යන ළමයි ගෙදරට ගේන්න. මගෙ යකා අවුස්සන්නැතුව කියනව කාගෙද මේ ළමය.. කවුද මේකගෙ අම්ම.. ආ.. සචිනිගෙද. ඉරේෂගෙද.. ආ.. කියනව ඉතිං... බලපං ඒ මූණමයි. මං හිතුව ඕකි මේ මනුස්සයව ගොනාට අන්දගෙන ළමයෙක් දීල තමයි පස්ස බලන්නෙ කියල. 

අනේ ඇත්තට තමුසෙට ලැජ්ජාවක් කියල එකක් ගෑවිලාවත් නෑනෙ.. මං යනව අම්මලගෙ ගෙදර.. තමුසෙ ආයි මගෙ දෑහැට පේන්න එන්න එපා.. හෙනගහනව ඕයි තමුසෙට.. මට මේ කරපු අපරාදෙට..