සුමනෝ..

 

මේ කියන්න යන්නෙ ලඟදි අහපු cover song එකක් ගැන. ඒක ගොඩක් උං අහල ඇති. නැති උන් අහන්නම ඕන එකක්. 

මුල් ගායනව කපුගේ. සිංදුව සුමනෝ.

Original එක අහල තියෙනවනං දන්නව ඇති තනිකරම මළබෙර ගහන සද්දයක් එක්ක තමයි සිංදුව කියලා තිබුනෙ. ඒක වෙනම එකක්. මේක අපි දන්න කියන තරුණ නලුවෙක් වගේම ගායකයෙක් remake කරනව.

ඒ තමයි අමිල සඳරුවන්. නම ඇහුවට දන්නෑ වගේනෙ. අර ජෝන් සීනා සිංදුව කියපු එකා. එහෙමත් නැත්තං අර බොහීමියානුවා එකේ පිස්සෙක් වගේ රැවුල වවන් ඉන්න බුවා. 

ආයි කියන්න දෙයක් නෑ හැංගිල හිටියට වැඩකාරයෙක් තමයි.

මූ මේක ගේනව වෙනම තැනකට. ගිටාර් එකක් විතරක් ගහල විසිල් පාරකුත් එක්ක කරල තියෙන මේ වැඩේ මට ඇහෙන විදියටනං live record එකක් වගේ.

මේක ඇහුවම තමයි ඇත්තටම original එකත් ආයෙත් ඇහුවෙ. ඒකයි මේකයි දෙකක්. මට මේක අරකට වඩා මරු. මේකගෙ කටහඩයි කියන style එකත් එක්ක මේ සිංදුව පට්ට රහ වෙලා තියෙනව. රැයක තනියම සද්ද බද්ද නැති තැනක ඇහුවොත් ඇඬෙන සයිස් ෆීලින් එකක මේක කියල තියෙනව.

මේකෙ වචන රංබණ්ඩා සෙනෙවිරත්න. ඒ වචන ටික. ඇත්තටම මේ සුමනා කවුද. මේ කියන්නෙ කවුද. මොකක් වෙලාද මේ. මැරිලනං කොහොමද. වගේ දේවල් ගොඩක් හංගගෙන කොහොම ලියලද මංදා. මේ සිංදුව පුරාවට තියෙනව මහ කාළකණ්නි ගතියක්. අපේ කවුරුහරි මැරිල ගාණට හෙන මූසල ගතියක් මේ වචනයි, විස්තර කරන දේවල් වලයි තියෙන්නෙ. කිසිදෙයක් පැහැදිලි නෑ. යට මොකක්දෝ ලොකු කතාවක් තියෙනව. ඒත් අපිට ඒක තේරෙන්නෑ. ඒ වුනත් ඒක මොකක්වුනත් අපිට ඒක හොයන්න හිතෙන්න මේක ලියල තියෙනව. ඒ අස්සෙ අමිලය මේක කියනව ඒ මූසල ගතිය තව වැක්කෙරෙන්න. උගෙ තියෙන්නෙත් මහ එපාකරපු මූණක් නිසා ඒකත් මතක් වෙනවා. මේ සේරම නිසාද මංදා මේ ගම මැද්දෙ හෙන අසම්පූර්ණ කතාවක මළගෙයක් මැද අපි අතරමං වෙනව.

සුමනෝ උඹ ඇය නැත්තෙ කියන එක කියන උට විතරක් නෙවෙයි ඇත්තටම අපිටත් හෙනම ප්‍රෙහෙලිකාවක් කරලා අපිව අනාථ කරල එතනින් නවත්තනව.

ඇත්තටම..

සුමනෝ... උඹ ඇයි නැත්තෙ..

හොයන්න හිතෙනව..

https://youtu.be/_-Jw6VHueoY

මේක මරු

Kuleshov effect

 Kuleshov effect එක ගැන අහල ඇතිනෙ. එකම විදියට ඉන්න මූණකට පස්සෙ විවිද පිංතූර යොදල ඉන්පස්සෙ ආයිත් ඒ මුහුණම පෙන්නුවම යම්කිසි හැඟීමක් පේන්න ගන්නව කියන එක තමයි මේකෙන් කිව්වෙ. ඔය පළවෙනි පිංතූරෙන් දාලා තියෙන්නෙ මේක හොයාගත්ත සෝවියට් චිත්‍රපටිකාරයෙක් වෙච්ච Lev Kuleshov දීපු උදාහරණ ටික.

ඒක චිත්‍රපටි වල පස්සෙ ගොඩක් යොදාගත්ත. දැනුත් එහෙම කරනව. මේ කියන්නෙ වෙන එකක්. මේ විදියටම එක පිංතූරයක් එක්ක ඒකට කිසිසේත්ම සම්බන්ධ නැති logo එකක් පාවිච්චි කරල වෙනම අදහසක් එළියට දෙන්නත් පුලුවන්. මේකම තව වචන යොදාගෙනත් කරන්න පුලුවන්. මේක ගොඩක් වෙලාවට අත්දැකීම්, මතකයන්, සමාජ මතයන් එක්ක සම්බන්ධ කාරණයක්.

පහළින් දාලා තියෙන්නෙ නික උදාහරණ ටිකක්. අන්තිම එකනං edit නොකරම දාලා තියෙන්නෙ. ඒකටත් වෙනම තේරුමක් තියෙනව... 😂

#hiru #sunny #tvderana #centralbank #sanath #jayasooriya #thanamalvilakollek #chamara #kuleshov #brazzers #anthony #chathura #jananayake #justforfun

Meri maa..

 

මේක අද අම්මාවරුනගේ දිනයද මොකක්ද කියල දැකපු නිසා දාන එකක් නෙවෙයි. ඒක නිසා චැනල් එකක ගියපු සිංදුවක් නිසා ලියන්න හිතුනු එකක්. අම්මාවරුන්ගෙ දිනය ඔය අනිත් දින වගේම හෙන මාකටින් වැඩක් වුනත් අවුරුද්දටම ඒ දවසෙ විතරක් අම්මට සලකන එවුන් ඉන්න නිසා ඒකත් හොඳ දවසක්. 

කොහොමවුනත් අපේරටේ තියෙන අම්මටසිරි වෙන සංස්කෘතික මෙව්ව එක නිසා අම්මව නිකං හාන්ස් ක්‍රිස්ටියන් ඇන්ඩසන්කරණය කරල වගේ කියල මටනං හිතෙන්නෙ. ඒක ඒ තරංම ගොබ්බයි. මං මේ හැදුවෙ අම්මෙක්ගෙයි දරුවෙක්ගෙයි බැඳීම ගැන විද්‍යාත්මකව පැහැදිලි කරන්න නෙවෙයි. මේ කියන්න යන්නෙ සිංදුවක් ගැන.

හිංදි සිංදුවක් ගැන. මේක කාලෙකට කලින් බලපු ෆිල්ම් එකක සිංදුවක්. ඒක කොයිතරං මගේ හිතට ඇල්ලුවද කියනවනං ඒ මුලින් අහද්දි ආපු ෆීලින් එක ඒ විදියටම අදත් මට පොඩ්ඩක්වත් අඩු නැතුව එනව. ෆිල්ම් එක තාරේ සමීන් පර්. අමීර්ගෙ. ඔව් ඔව් අර දත් ඉස්සරහට ආපු පොඩි එකෙක් ඉන්න පට්ට පරණ හිට් එක. යට පිංතූරෙ ඉන්නෙ ඌ තමයි.

ෆිල්ම් එකේ මූව හොස්ටල් එකේ දාලා යන තැන තමයි මේ සිංදුව යන්නෙ. අම්මල යනවත් එක්ක ඒ යන වාහනේ දිහා බලාගෙන ඉන්න මේ කොල්ල වටේට හෙමින් කැමරාව රොටේට් වෙද්දි තමයි මේ සිංදුවෙ මියුසික් එක පටන් ගන්නෙ. උගෙ මූණ මහ අමුතු එකක්. ඒක මොකක්දෝ මහ හිතාගන්නබැරි හෙනම ගුප්ත කතාවක් එක වචනයක්වත් කියන්නැතුව අපේ මූණට දමල ගහනව. ඒ සිදුවීම ඌව බිංදුවටත් පහලට වට්ටනව වගේම ඒ කඳුලු පනින මොංගල් පෙනුම අපේ ඇඟම හිරිවට්ටනව. මේ ෆිල්ම් එකේ මුලටික පොඩ්ඩක්වත් බලන්නැතුව මෙතන ඉඳන් බලන්න පටන් ගත්තත් උගෙ කතාවම අපිට හිතාගන්න පුලුවන් ඒ මුණෙන්. හොස්ටල් එක පැත්තට හැරල පඩිපෙල බැහැගෙන එන තැනින් තමයි සිංදුවෙ වචන ටික පටන්ගන්නෙ.

එතනින් එහාට මේ පොඩ්ඩා ඇවිදන් යන අඩියක් ගානේ ඌ ඉන්න තත්වෙට අපිවත් කිට්ටුකරනව. උට තියෙන්නෙ මහ කාලකණ්නි පෙනුමක්. ඒ නිසා වෙන්නැති අපිටත් එනව මහ කාලකණ්නි ගතියක්. මෙහෙම ඇවිත් කිසිම දෙයක් නොකර ඔහේ ඉන්න මේ යකාට වටේ වෙන කිසිම දේක ගාණක් නෑ. ඌ ඉන්නෙ වෙනම ලෝකෙක. ඇත්තටම ඌ ඉන්න ලෝකෙ ඌ කලින් දැකපු නැති ලෝකයක්. උට ඒකට මුහුණදෙන්න තියා හිතාගන්නවත් බෑ. මොකද උගෙ අම්ම උගෙ ලඟ නෑ. එතනින් එහාට ඇඳුමක් ඇදගන්නවත්, කෑමක් කාගන්නවත්, සෙල්ලං කරන්නවත් තියා නිදාගන්නවත් උට තේරුමක් නෑ.

ඌ කල්පනා කරන්නෙ දැන් මොකද කරන්නෙ කියල නෙවෙයි මේ මොකක්ද වුනේ කියල. ඇත්තටම ඌ මුකුත් දන්නෑ. ඊට තත්පර ගාණකට පස්සෙ වොෂ්රූම් එකේ තනියම අඬන මේයකා ඇත්තටම අපේ ඔලුව විකාර කරනව.

නිකං ඉද්දිත් හැඟීම් කෝටියක් විතර පෙන්නන මූණකින් බිත්තියක් බදාගෙන ටැප් එකකින් මූණ හෝද හෝද අඬද්දි කොහොමද. හිංදි වචනයක්වත් බැරි වුනත් මේක බලන ගමන් ඒක ඇහුවනං අපිට ඒ හැමවචනයක්ම දැනෙන්න ගන්නව. ඒකතමයි මේ විෂුවල් ට්‍රීට් එකේ තියෙන මැජික් එක. මේ සිංදුව ඉවරවෙනකල් පෙන්නන්නෙ උගෙ මානසික මට්ටම. උට කොච්චර මේක දැනෙනවද කියන එක. ඒත් අනිත් උන් උන්ගෙ පාඩුවෙ නිදි. අනිත් උන්ට මේක වැඩකුත් නෑ. ඒක පෙන්නන්නෙත් නෑ. 

මේකතමයි ඇත්ත. එක එකාට අම්මව තාත්තව දැනෙන විදිය ඒ අයට සලකන විදිය වෙනස්. ඒක ඇත්තටම අනිත් එකාට පොඩ්ඩකවත් නොතේරෙන්න පුලුවන්. ඒක තනිකරම පෞද්ගලික හැඟීමක්. අනිත් එකාගෙ එක අපිට වැඩකුත් නෑ. අපේ එක අනිත් එවුන්ට වැඩකුත් නෑ. අපි කවුරුත් අඩු වැඩි වශයෙන් තමන්ගෙ දෙමව්පියන් ගැන සංවේදියි. ඒක මේ සංස්කෘතිකව අපිට ආව මඟුලක් නෙවෙයි.

හරියට අර පොඩි එකාගෙ අතිශය සංවේදී වේදනාත්මක හැඟීම් අර වොෂ්රූම් එකේ බිත්ති හතර ඇතුලෙ වතුරත් එක්ක දියවෙලා යනව වගේ අපේ හැඟීමුත් අපේ ඔලු ඇතුලෙ හිත් ඇතුලෙ කොටුවෙලා තිබුනාවෙ. මොකද ඒක දැනගත්ත කියල කාටවත් කරන්න පුලුවන් මඟුලක් නෑ.

අර සිංදුවෙ chorus එකේ අන්තිමට මෙහෙම කියනව.

"Tujhe Sab Hai Pata, Hai Na Maa"

"ඔයා සේරම දන්නවනෙ, නේද අම්මෙ"

ඌ කොහොම එකෙක්ද කියල අම්ම දන්නවනෙ කියල අහන්නෙ. ඇත්ත. අම්ම ඒක දැනගත්තම ඇති. ඒත් අම්ම වුනත් ඒක දන්නැත්තං ඒකට කරන්න දෙයකුත් නෑ.

#taresameenpar #aamir #maa #mothersday

දෙවනි ඉනිම ගැන..

 දෙවනි ඉනිම ගැන දන්නෙ නැති අයට දැනගන්න මේ දේවල් ටික දාන්න හිතුවෙ. තණමල්විල කොලලෙක් එකේ දර්ශණ සැකැස්ම ගැන මහ ලොකුවට කියවන කිසිම කෙනෙකුට මේ දේවල් පෙනුනෙ නෑ. එක්කො හරියට බැලුවෙ නෑ. ඒ නිසා මේ ටික දාන්න හිතුවෙ. 

නිකමට බලනගමන් නවත්තපු තැන් කීපයක් මේ. ඒවයෙ තේරුම බැලුවාම තේරෙයි සමස්ථයක් විදියට ඒ නාට්‍යය කොච්චර දියුණුද කියල.

මුලින්ම ගැරේජ් එකේ අනුහස් එක්ක දෙව්මිගෙ තාත්තා කතා කරන එක බලමු. මෙතන පේනවද අනුහස් හේත්තු වෙලා ඉන්න වාහනේ බොනට් එක ඇරල තියෙන්නෙ. ඒත් ආනන්ද හේත්තු වෙලා ඉන්න එක වහල. බලන්න අනුහස්ගෙ විවෘත බව කොච්චර අපූරුවට පෙන්නනවද කියල. එතනොට කවුද ඒ බොනට් එක ඇතුල හදමින් ඉන්නව. එකෙන් අනුහස්හෙ විවෘත හිත කවුරුන්හරි මේ වෙද්දි හදමින් ඉන්න බව පෙන්නුම් කරනව. ගොඩක් සංවේදී කාරණවක්. ඒත් කීයෙන් කී දෙනාටද අනුහස්ගෙ ඒ වේදනාව තේරෙන්නෙ. 

තව අනුහස් ගෙ පිටිපස්සෙ බිත්තියෙ තියෙන රූපෙ. මයිකල් ජැක්සන්. අතිවිශිෂ්ඨ දක්ෂයෙක්. හැම අතින්ම පුදුම හැකියාවන් රාශියකින් පරිපූර්ණ කෙනෙක්. ඒ මුහුණ මතට අනුහස්ගෙ රූපෙ අතිපිහිත කරමින් මේ මොකක්ද කියන්න උත්සහ කරල තියෙන්නෙ. ඒ තරම්ම අති විශිෂ්ඨ හැකියාවන්ගෙන් පිරුණු තරුණ අනුහස්ගෙ ප්‍රතිරූපය. ඉතාම සුවිශේෂී භාවිතාවක්.

පිටුපස දෙන්නෙක් වැඩ කරමින් ඉන්නව. හරියටම අනුහස්ට හා ආනන්ද මැදින්. බලන්න ඒකෙන් ඉතාම පැහැදිලිව පෙන්නනව මෙතන කතා කරමින් ඉන්නෙ දෙන්නෙක් ගැන කියල. හඬ ඇහුනෙ නැතත් ඒක ඉතාම සරලව ගම්‍ය වෙන විදියට පෙන්නල තියෙනව. අතිවිශිෂ්ඨයි අධ්‍යක්ෂකතුමනි.

*****

මීලඟට අපි බලමු උදේනි අම්මා කුස්සියෙ උයමින් ඉන්න දර්ශණය. දකුණු අත පැත්තෙන් අපිට පේනව දොර දෙකේ ශීතකරණයක්. දොරවල් දෙකම වහල. බලන්න උදේනි අම්මගෙ හිත කොයිතරම් අපූරුවට ඒදේ හරහා පෙන්නල තියෙනවද කියල. ඒවා සියල්ල අමතක කරල වහලා දාලා ඉන්න උදේනි අම්මා කොච්චර ශක්තිමත් කෙනෙක්ද.

ටිකක් හිතල බලන්න. මේ කතාවෙ කිසිම තැනක මේ ශීතකරණය විවෘත කරනව අපිට පෙන්නන්නෑ. ඒ තරම්ම ඒ දේවල් අත්හැරල දාලා තියෙන්නෙ. අතීතය කියන්නෙ අතීතයම තමයි. දැන් බලන්න මේ මොනාද කපමින් ඉන්නෙ. එළවලු. මස් වගේ දෙයක් කපනව පෙන්නන්න තිබුන. නෑ. අධ්‍යක්ෂකවරයට අවශ්‍යයි උදේනි අම්මා කොයිතරම් සියුම් හිතක් තියෙනවද කියලත් ප්‍රේක්ශකයට දෙන්න. ඒ එළවලු කපන්නෙත් ලොකු දුකකින් කියල ඔයාලට උනත් පේනව ඇති. තව මේ වට පිටාවෙ දේවල් වලින් අපිට තව මොනතරම් දේවල් කියා පානවද.

හොඳට බැලුවොත් පේනව ගෑස් එක ලිපට සම්බන්ධ කරලවත් නෑ කියල. උදේනි අම්ම අවන්තගෙයි දෙව්මිගෙයි සම්බන්ධෙට තියෙන අකමැත්ත වගේම මේ පවුල් දෙක බේරගන්න අම්ම කෙනෙක් විදියට ගන්න උත්සාහය ව්‍යංගව පෙන්නල තියෙනව. ලිප් දෙකක් තියෙන ගෑස් කුකර් එකේ එකක විතරක් භාජනයක් තියල අනුහස් හා අවන්ත කියන දෙන්නම හිටියත් එයාට දැන් ඉන්නෙ අනුහස් විතරයි කියන එක පැහැදිලිව පෙන්නනව. කොයිතරම් සූක්ෂම යෙදීමක්ද. පෙනේරය එල්ලල තියෙන තැන උදේනි අම්මගෙ හිසට වැදුනු යගදා පහර සංඛේතවත් කිරීමක් වෙන්න පුලුවන්. කොයිතරම් නිර්භීත කාන්තාවක්ද.

*****

ඊලඟට අපි බලමු අක්ෂව ලිහිණි හම්බවෙන දර්ශණය. ඉතාම අඳුරු වටපිටාවක්. වාහනයට පිටුපසින් එක තැනක ලොකු එළියක් දකින්න පුලුවන්. ඒක එළියකට වඩා තියුණු අකුණු පහරක් විදියටයි පේන්නෙ. අක්ෂගෙ ජීවිතේ කලින් තිබුණු මහ අඳුරු බව හා මොකක්දෝ ඛේදවාචකයක නශ්ඨාවශේෂ තමයි මේ පෙන්නුම් කරන්නෙ. ඒක මහ කාලකණ්නි හැඟීමක්.

ඉදිරිය පැහැදිලියි විතරක් නෙවෙයි දැන් හිටගෙන් ඉන්නෙ වාහනේ ලයිට් දෙකට හරි මැදින්. මෙයින් අනුහස් හා අවන්ත නිරූපණය වෙනව වෙන්නත් පුලුවන්. ඒ තරම් ආලෝකයක් ඉදිරියේ තමයි දැන් අක්ෂ ඉන්නෙ. එතකොට ලිහිණි. තනිසීරුවට හිටගෙන ඉන්න ලිහිණිගෙ පිටුපස තියෙන ඒ මැළවිච්ච ගස් වැල් වලින් ඇගේ ග්‍රාමීය වටපිටාව මැනවින් නිරූපණය වෙනව. ඒක සුවිශේෂී යෙදීමක්.

ඒත් ඉදිරියෙ තියෙන්නෙ තාප්පය. බාධක ගොඩකට පුහුණ දෙන්න වෙයි. ඉතාම සූක්ෂමයි. අනේ දෙයියනේ ලිහිණිට ඉස්සරහට මොකක් වෙයිද. මොකක්වුනත් අනුහස් එයි එයාව බේරගන්න. අර පැළ අතරින් මතුවෙලා තියෙන කොළපාට තනි ගහ ඒක හොඳටම පැහැදිලි කරල දෙනව.

තව කොහෙන් නැවැත්තුවත් හිතාගන්න බැරි විදියෙ රුපරාමු භාවිතාවන් රාශියකින් පරිපූර්ණ මේ නිර්මාණය පුරාවටම බලාගන්න පුලුවන්. කොහොම මේ විදියට මේ දේවල් හිතනවද කියන එකත් ඇත්තටම පුදුමයි. එකතමයි රචකයාගෙ වගේම ඒ අධ්‍යක්ෂණයේ තියෙන සුවිශේෂීභාවය. හැබැයි මේ දේවල් හරියටම අල්ලගන්න පුලුවන් නියම දෙවනි ඉනිම ප්‍රේක්ශකයන්ටම විතරයි.

#devaniinima #tvderana #anuhas #awantha #dewmi #raveen #derana #devani_inima

අන්තිම දවස..

 

ඇවිදගන්න බැරිතරං අමාරු වුන මාව එකපාරටම කොළඹ private hospital එකකට අරන් යන්න අපේ ගෙදර මිනිස්සු තීරණය කලේ අන්තිම මොහොතෙවත් මගෙ ජීවිතේ බේරගන්න තියෙන මොකක්දෝ හේතුවකට වෙන්න ඇති. ඒ වෙද්දි හම්බකරපු සේරම මගෙ ලෙඩේට කාලයක් තිස්සෙ වියදම් කරපු මගෙ වයිෆ්ටත් ඒ දේවල් කරන්න තරං සල්ලියක් මං ඉතුරු කරල තිබුනෙ නෑ.

කොහොමහරි ඒ hospital එකේ lift එකෙන් මාව උඩට අරන් ගියෙත් ඇඳක දාගෙන. ඒ තරම්ම මං දුර්වල වෙලා හිටියෙ. ඇස්දෙකත් ලාවට බොඳවෙලා පෙනුනු අන්තිම කාලෙ එයාව දැක්කට දැන් ඒ මූණෙ හිනාව නැතිවෙලා ඇති කියල හිතුනත් එහෙම වෙන්න ඕන නෑ කියල තමයි හිත හැමවෙලේම කිව්වෙ. එයාව දවසක කොළඹ එක්කන් ඇවිත් ඇවිදින්න එක්කන් යන්න හිටපු මට එයාව එක්කන් එන්න වුනේ ලෙඩ ඇඳක දිගාවෙලා. ඒක මහ කාළකණ්නි හැඟීමක්.

ඒ වෙද්දි doctorsලා මාව ඇතිවෙන්න චෙක් කරල කරන්න පුලුවන් ගොඩක් දේවල් කරල තිබුනෙ. හැමදේම කරල හැමෝම කාමරෙන් ගියාට පස්සෙ මායි එයයි විතරක් ඒ මැෂින් වල බීප් හඬත් එක්ක තනිවුනා.

දෙන්නට දෙන්න මුකුත් නොකිය විනාඩි ගානක් නිහඬ බව එයාගෙ දුක වැඩි කරනව කියල මට තේරුණා. 

"මේ.. මොකද කල්පනා කරන්නෙ. මේ ජනේලෙ රෙද්ද පොඩ්ඩක් ඈත් කරනවද?"

මගෙ ඔලුව පැත්තට වෙන්න තිබුන ජනේලෙන්වත් එළියක් ආවොත් මට යංතං හරි ඒ මූණ ආයෙත් බලාගන්න පුලුවන් වෙයි කියල හිතල මං කිව්වා. මගෙ ඇස් හොඳටම දුර්වලයි. ඒත් සැරින් සැරේ යංතමට වගේ ඡායාවන් පේනව. ඒක නිකං බොළඳ ආසාවක් වගේ හිතුනට ඒ මූණ දැකගන්න ඇත්තටම මට ලොකු වුවමනාවක් තිබුන. ඒත් ඒ දුක් විඳින මූණ බලන්නවත් නැති වුනේ මගේ වෙලාවට වෙන්න ඇති.

එයා නැඟිටල ජනේලෙ රෙද්ද ඈත් කලා.

"ඔයාට මතකද මං දවසක් කිව්වා ඔයාව කොළඹ එක්කන් එනව කියල. ඇවිදින්න.."

ටිකක් වෙලා නිහඬව හිටපු එයාගෙ වෙව්ලන කටහඬින්,

"ඔව්.. මට මතකයි" කිව්වෙ මුකුත් නොකිය බැරිකමට වෙන්නැති.

"බලන්න ඔතනින් එළියෙ. ඔයාට මොනවද පේන්නෙ"

ටිකක් වෙලා බලන් හිටියත් එයා මුකුත් කිව්වෙ නෑ.

"ආ.. නෙළුම් කුලුන පේනවද"

අහද්දි එයා,

"ඔව්. ඈතින් පේනව. ලස්සනයි ඒක.."

කිව්වෙ එයා මීට කලින් ඒක දැකල නැති නිසා වෙන්නැති.

"එතකොට.. තව ඇදවෙච්ච... බිල්ඩින් එකක්.. තියෙනවද? එකක් අනිත් එකට හේත්තු වෙලා තියෙන"

මං අමාරුවෙන් කිව්ව.

ටිකක් වෙලා ගියා. එයා හොයනව ඇති. පව්.. කලින් ඇවිත් නෑනෙ. 

"ආ.. තියෙනව. ඒකත් ඈතින් පේන්නෙ.."

"ආ ඔව් ටිකක් දුර තමයි.. වැවක් වගේ එකක් තියෙනව පේනවද"

"ආ.. කොයි හරියෙද"

"නෙලුම් කුලුන... කිට්ටුවම තමයි.. ආ ඒකෙ... බෝට්ටු... පදිනවත් ඇති... බලන්න.."

මං අමාරුවෙන් නවත්ත නවත්ත කියද්දි එයාට හොයාගන්න පුලුවන්ද මංදා. ඒක එයා දකින්නම ඕන එකක්. උඩින් පේද්දි තව ලස්සන ඇති.

"පේනව.. ඒක ලස්සනයි"

"මං ඔයාව.. එක්කං ගිහිං.. බෝට්ටු පදින්නත් හිතාගෙන හිටියෙ"

"දැන් ඉතිං දැක්කනෙ.. Thank you.."

"අයියෝ.. තව.. කොච්චර.. දේවල් තියෙනවද.. පෙන්නන්න.."

"කමක් නෑ මේ ටික ඇති"

"ගෝල් ෆේස් එක.... ගංගාරාමේ පංසල... විහාරමහදේවි.. පාක් එක හැමතැනම යන්න තිබුන"

එක පාරම මට කැස්සක් ආව. එයා බය වෙලා මගෙ ලඟට ඇවිත් මාව අල්ලගත්ත.

මට දැනුන මගෙ නහයෙන් මොනව හරි බේරෙනව වගේ. කැනෝල එක ගහල නිසා මගෙ අත හොලවන්න බෑ. එයා කෑ ගහල nurseට කතා කලා. Nurse doctorට කතා කලේ මාව දැකල බය වෙලා වෙන්නෝන.

මගේ ඇඟ කලින්ට වඩා ටිකක් හීතල වෙලා වගේ දැනුන. තව කීප දෙනෙක් මගෙ පැත්තට දුවන් එනව මං දැක්ක. එයා අඬන සද්දෙත් ඒ අතරින් මට ඇහුනා. එයා හිතනව ඇති මං මැරෙයි කියල. මං අමාරුවෙන් ඇස් ඇරල බලද්දි මට බොඳ වෙලා වගේ මගෙ වටේ අයව පෙනුන. ඒ අය මගෙ ඇඳට එහා පැත්තෙක් රෝද ඇඳක් තියල ඒකට මාව උස්සල තිබ්බා. 

මාව තල්ලුකරගෙන යද්දි මම බෙල්ල හරවල අර ජනේලෙන් එළිය බැලුවෙ නිකමට වගේ..

මොකක්... එතන..

නෑ.. එහෙම වෙන්නෙ කොහොමද? ඔයා..

ජනේලෙන් එහා පැත්තෙ තනිකරම මහ බිල්ඩිමකින් වැහිලා තිබුනෙ.

එයා ඒව බොරුවටද කිව්වෙ. අනේ දෙයියනේ.. ඇයි ඒ..

මුකුත් කියන්න වුනේ නෑ.. ඇඳේ තියල තල්ලුකරන් යන මං දිහා කඳුලු පිරිච්ච ඇස් වලින් එයා බලං හිටිය...

මට සමාවෙන්න..

මං කට හොලවපු විදියෙන් එයාට තේරෙන්න ඇති..

The end